Dat het Texaanse trio Khruangbin niet voor één gat te vangen valt weten we allang. Dat is leuk, het houdt het spannend. Zo hoor je de ene keer invloeden uit Arabië of Azië, de andere keer is het dorre woestijnrock of zelfs funk wat de klok slaat. Dit alles vooral instrumentaal. Ook nog eens met minimale overdubs en een kale productie. Zo hebben ze maar “weinig” nodig om met ene uniek klinkend totaalgeluid en een geheel eigen sfeer op de proppen te komen. Een sfeer die, door de al aangehaalde wisselende invloeden, ook steeds een beetje anders is. Ongrijpbaar haast. Dan is het vooral reikhalzend afwachten wat de band nu weer voor ons in petto heeft op nieuw album Mordechai….

Het begint  meer stijlvast dan ooit,  met op de twee openingstracks vooral ruimte voor 70’s muziek: gladde, maar ook ietwat ongure 70’s soul en disco. Het soort wat niet misplaatst was geweest op de soundtrack van een sexploitation/blaxploitation film. Je kunt de vieze porno-snor er zo bij denken. Wat daaraan voornamelijk opvalt: hoe warm en glanzend die productie is. Een sterk contrast met de aanpak die Khruangbin er doorgaans op nahoudt. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen – het staat ze niet! Zowel het porno-snor sfeertje, de productie en de grotere focus op zang en herhalende muzikale motiefjes.  Oftewel: een 70’s soul/funk artiest op de automatische piloot. Jammer.Laat dit album nu net trots zijn op die stijlvastheid, waardoor meer dan de helft van de songs die 70’s funk, soul en disco sound volgt   Heerlijk is het dan te horen dat er toch nog ruimte is voor dub-invoeden op de ritmesectie en woestijnrock in het gitaarspel bij Father Bird, Mother Bird en One To Remember. Het is bijna een kwestie van schoenmaker blijf bij je leest, want hoewel de tracks heel erg herinneren aan het materiaal op Con Todo el Mundo, zit het schoentje ze als gegoten en horen we gelijk hoe het klinkt als het trio wel in vorm is. Dat verrassen en creatief zijn iets is dat ze nog steeds beheersen horen we gelukkig op Pelota: Latin rock komt uit het niets en alles klopt – swingende percussie, snikhete gitaren en dominante zang die catchy uit de hoek komt.

Nogmaals, op meer dan de helft  van het album klinkt Khruangbin iets te lui en ongeïnspireerd. Goed gemusiceerd, maar ietwat saai en voorspelbaar. Zichzelf gedwongen in een muzikale stijl en -productie die ze totaal niet ligt. Dat contrast is des te meer duidelijk op het handjevol tracks dat juist wel heerlijk klinkt. Ach, het maakt nog lang niet bezorgd voor de toekomst, aangezien het echt zo’n band is die op het volgend album gewoon weer met een andere stijl op de proppen gaat komen. Tip:  misschien die Latin-invloeden eens wat verder uitdiepen?