Soms loopt een muzikale carrière gewoon niet zoals je zou verwachten. Zie ook de in New York woonachtige Kendra Morris. Dat terwijl haar album Banshee op wereldwijde loftuitingen kon rekenen, ook bij ons op de redactie.  Misschien was het wel gewoon een kwestie van “wrong place, wrong time” in een tijd waar ‘diva’s’ als Adele en Amy Winehouse de wereld al genoeg hadden verzadigd met hun kijk op retro soul in een nieuw jasje. Aan haar inzet en reputatie lag het in ieder geval niet. Wanneer je kunt zeggen te hebben gewerkt met hiphopgiganten als MF Doom en Czarface, alsook Ghostface Killah doe je toch iets goed. Voeg daar nog een tournee aan toe met niemand minder dan soulgrootheid Lee Fields en  de referenties op je CV zijn zeer indrukwekkend te noemen. Toch heeft het voor ons gevoel 10 jaar geduurd voordat ze weer van zich liet horen. Schijn bedriegt, noem het een best kept secret. Gaat die doorbraak nu wel lukken?

Het zou haar gegund zijn. Op Nine Lives borduurt ze namelijk gewoon voort op de rotsvaste basis die er al was, maar strakker en meer zelfverzekerd dan ooit. Dit uit zich vooral in stilistisch gevarieerde tracks die veel gebruik maken van haar vocale dynamiek.  This Life laat bijvoorbeeld zomerse funk horen, doorspekt met blazers.  Om bij titeltrack Nine Lives te laten horen dat 90’s RnB en ook de hiphop van Czarface haar sterk beïnvloedt hebben. In Dry houdt ze zich vervolgens staande tussen 60’s koortjes, vocale gelaagdheid, bombastische strijkers en een plotselinge omslag naar disco. Het zijn variaties waar ze met het grootste gemak op anticipeert. Dit met een warme stem, waar toch net dat lekkere rauwe randje aan kleeft.

De muzikale basis bestaat nog steeds uit producer Jeremy Page (ook op gitaar), Jeremy Siegel op bas en Sam Merrick op drums. Zeer sfeerbepalend zo blijkt, waar vooral de ritmesectie rauw en puur blijft klinken. Soms funky en swingend, dan weer meer de blues en deep soul opzoekend.  Droog, kaal en zonder poespas. Die puurheid zijn we misschien niet meer gewend in een tijd van overdreven gelaagdheid en studio effecten.  Het orgeltje van Colin Brown zorgt voor een versterking van die duidelijke 60’s sfeer die er soms hangt.

Kendra Morris en haar band bevestigen op dit nieuwe album gewoon wat de insiders al wisten en jaren roepen: dit is muziek van topkwaliteit! Gaat het dan lukken met die doorbraak? Waarschijnlijk niet. Waarom? Het gebrek aan voorspelbaarheid, de wow-factor en catchy-ness is er niet voor het publiek meer wachtend op dat ene grote gebaar. Pech voor hun, ze missen een album vol rauwe energie, speelplezier en pure passie.