Hiphop leent zich perfect om opgekropte frustraties te uiten. Kae Tempest beheerst die straatflow opperbest en beent deze tot aan het bot uit om zich op het zeer expressieve Everybody Down uit te drukken. De niet te stoppen verbale woordenschat bereikt een steeds groter publiek en Kae investeert in de juiste mensen om haar heen zodat ze ook met een liveband een spetterende performance kan geven. Daarna gaat het snel, heel snel zelfs. Let Them Eat Chaos overtreft de ladderhoge verwachtingen, waarmee Kae moeiteloos een aantal stijgende treden in het waarderingsproces opschuift.

Met gesproken puurheid in de Charlie Rose talkshow ontroert ze meesterproducer Rick Rubin. Zijn muzikale kennis en samenwerkingsverbanden met hiphop, metal en gevestigde singer-songwriter grootheden drukken een grote stempel op The Book of Traps and Lessons. Soberder, sprookjesachtig, maar nog steeds met die deprimerende persoonlijke hardheidsgevechten. Kae confronteert innerlijke kwelgeesten met haar veranderingsdrang. Twijfel domineert, abstracte maatslagen zoeken steeds meer die confronterende poëtische overgangsfase op. De vergelijking met popdichter Anne Clark dient zich aan, en ook bij de eerste new wave tonen van Priority Boredom blijft die naam maar ronddolen.

Het krachtige Priority Boredom, de openingstrack van het meer extroverte The Line Is a Curve. Filmisch, met Jan Hammer geleende synthpop lijnen. Gedateerd jaren tachtig, maar wel die uitzichtloze weergevende weemoedigheid. Het speelse kinderlijke in de stem is definitief op een zijspoor gezet, krachtinspanningen uit het verleden creëren een hees kapot gezongen randje. Controlerende gearticuleerde zinnen, de nadruk op de diepere voordracht verleggend. Het dealen met ondeelbare geheimen wordt juist nu wel publiekelijk gedeeld, de zwaarte van het hiphop verleden in de grimmige tweede stem geketend. Duistere tripgoth elementen, ritmisch ondersteund door drukkende beats.

Postpunk volksheld Grian Chatten remt de voort ratelende Kae Tempest in I Saw Light af. Zijn Ierse vechtersmentaliteit heeft hier amicale familiare karaktertrekken en verschilt mijlenver van zijn opruiende Fontaines D.C. voortrekkersrol. Een neerslachtige dromerige spoken word voordracht, sterk tegen de minimalistische spookelektronica van The XX leunende. I Saw Light is bijna suïcidaal, Kae Tempest vermoord de oude persoonlijkheid, asresten als bouwstenen voor de wedergeboorte, bevrijdende treurnis tot iets moois leidend.

Hoe stop je afremmend verdriet in versnelde aaneengeschakelde lyrics? Op Nothing to Prove zijn die ondersteunende schaduwkant vocalen van Priority Boredom weer aanwezig. Een geniale participerende vondst die evenwichtigheid aan provocatie toevoegt, en de heroïsche overwinnaarsmentaliteit menselijke trekjes meegeeft. Lianne La Havas is nog aardser, de soultouch tussen de pianosamplers maakt No Prizes levendiger. De prachtige mystieke nevelvlagen hechten zich in volle overgave aan de hopeloos doodlopende Kae Tempest zelfverzekerdheid. Een genadeloze schop richting het materialisme, kapitalisme en de allesbepalende platenbazen.

I start my own company, run my own business
Print my own money, I serve my own interests
I’m telling you, knowledge is key
All my life, people took my ideas, made their names off of me
But trust this, the more I look, the more I see
There’s so much more I’m going to be

Fastlife, Fastfood stad blues. Salt Coast zelfkant mentaliteit. Jammerende klaagfado aan de achterzijde van de song. Uitzichtloze begeerte, hunkering naar een leven zonder vrijheid beperkende regels. Het ingekapselde Britse waanbeeld, Brexit, pandemieminachtende overheidsfeestjes in de achtertuin van het Conservatisme versus gemeenschappelijke publieke isolatie. Techno schetsen mengen zich al ravend in Move en memoreren aan de illegale drugsrijke zero tolerantie jaren negentig dancefestijnen.

Met rijk vloeiende gitaarklanken en fragmentarische sixties samplers voegt ook Don’t You Ever een stuk verfijning toe. De melancholische seventies These Are the Days triphop song rockt zelfs nog meer, het funkjazz begin introduceert vervolgens de bigband nachtclub blazers, rokerig en de track lui breed opentrekkend. Een ware krachtexplosie met een zeer behaaglijke in overtuigend overwicht verkerende Kae Tempest. Hoe nail je een song, nou zo nail je dus een song.

De Zuid Londense straatrapper Confucius MC vult het gastenlijstje aan. Ambient folk gekoppeld aan nicotine verslavingsdrang. De slopende teerdonkere stroperigheid van Confucius MC geeft Smoking nog meer zeggingskracht. De zeer expressief ingestelde Assia Ghendir levert een emotionele, bijna opera getinte voordracht in het met licht pure harpklanken ontglippende Water in the Rain aan. Disco escapisme vloert de dansvloer More Pressure knaller. Texaanse BROCKHAMPTON grootheid Kevin Abstract koppelt eventjes imposant doelgericht scorend zijn naam aan The Line Is a Curve. Het is bijzonder hoe een luidsprekende typemachine lawine als Kae Tempest zich zo onderschikkend opstelt, en zoveel ruimte aan andere artiesten vrijgeeft.

Uiteindelijk is het de liefde die in Grace de doodsangst overwint. Hoe triest is het dat er dagelijks tegen de verharde conservatieve wereld gestreden dient te worden. Hoe triest is het dat zelfs een krachtige temperamentvolle persoonlijkheid als Kae Tempest jarenlang uitputtend stukje voor stukje haar eigen identiteit van de maatschappij terugpakt. Hoe mooi is het dat The Line Is a Curve een indrukwekkende overgangsplaat oplevert. Niet zozeer vernieuwend muzikaal, maar vooral als boegbeeld voor een breeddenkende geaardheidsacceptatie. Hulde!