Kate Tempest
Let Them Eat Chaos
Let Them Eat Chaos, lieve lezers, is alles wat u eigenlijk maar van een artieste kan verwachten.
De wereld gaat naar de knoppen, vandaar: ‘LET THEM EAT CHAOS’ ; een wilde uithaal naar vrijwel iedereen die daar mee voor verantwoordelijk is. Vist u het maar uit, want wij liggen hier volledig gevloerd door het talent van deze jonge Britse rapster.
Recent zagen we hoe Kate Tempest Bob Dylans’ legendarische song It’s Alrite Ma, I’m Only Bleeding onder handen nam. Een song die vaak gecovered wordt met een akoestische gitaar, zoals Tom Barman (dEUS) destijds deed in De Wereld Draait Door (VPRO). Maar die versies zijn haast een kopie van het origineel. Terwijl snuggere Kate die song met huid en haar opvreet om die vervolgens helemaal naar haar leefwereld en sound te vertalen. En daar schuilt het verschil. Aan de tekst hoeft niet meer geraakt te worden, dat loopt meestal toch maar verkeerd af. De manier waarop zij het presenteerde ervaarden we als niets minder dan impressionant.
En dat is meteen ook het woord dat haar album het best beschrijft, jawel. Vooral omwille van haar durf, haar assertiviteit om stevig uit te halen wanneer dat nodig is. Nu, meer dan ooit. Zoals ze ook duidelijk liet horen tijdens haar performance op Glastonbury waarin ze Theresa May een wilde, stevige tik verkocht en haar lik op stuk gaf.
Leest u even mee: “Strong and stable into ruin / School kids on the hunt for lunch, cut the apron strings at least it keeps the bastards leaning .. / Murdoch headlines leeches for the letting of our blood lost, blame it on the migrants suffocated in containers, blame it on the Muslims or whichever current favourite takes the weight of our collective hate and keeps the nation safe. Privatise and privatise and private, let the nurses burn.. / And yes, divide the country, will they never learn, will they never stop, then bring the army out to guard us. Tell us these liberal carted martyrs will not test our liberal values…” zo stak ze van wal in het gedicht Strong And Stable In Ruin. En dan moesten er nog knallers als Ketamine For Breakfast of Europe Is Lost voorbij komen.
Om maar te illustreren: Tempest vertrekt vanuit tekst. Ze schrijft gedichten, songteksten, geeft boeken uit (de poëziebundel Build Your Own en roman The Bricks That Built Houses). En ze rapt met een tongue on fire zoals ze we die maar zeer zelden nog aan het werk zien.
Het is zoals ze in de kernsong Europe Is Lost aanhaalt : “People are dead in their lifetimes/Dazed in the shine of the streets/But look how the traffic keeps moving/The system’s too slick to stop working/Business is good.”. Ook hieruit leer je: Tempest is hondsbrutaal, maar de manier waarop ze haar ervaringen in streetwise lyrics vertaalt is straf.
Het album is zoveel meer dan alleen die ene song natuurlijk. Let Them Eat Chaos is dan ook écht een album. Zoals in: een collectie songs die niet bestaat uit losse singles of wat dan ook, maar één ondeelbaar geheel (dat dan wel wat artificieel uit afzonderlijke tracks bestaat). Het is haar visie op de wereld zoals die er nu is, waarvoor ze sterk put uit eigen ervaringen. In haar puurheid en oprechtheid overtreft ze wat ons betreft veel van haar collega’s, zowel in de UK als in de States. En dat is haar grote aantrekkingskracht: dit enorm polyvalente talent switcht met gemak : denken, schrijven, performen en entertainen.
Wie zich die moeite getroost vindt op zijn weg een artieste die ook zichzelf niet spaart, maar onverbloemd haar hele hebben en houden in haar werk plaatst. Zo krijgen we deze keer een donkere, onheilspellende, apocalyptische visie waarbij de wereld verdoemd is en Tempest de luisteraars confronteert met knappe observaties en bijzonder rake analyses.
En ja, ze heeft inderdaad de mond vol maatschappijkritiek (van klimaatproblematiek over migratie tot de klassestrijd in London), maar die blijkt dan ook steevast danig onderbouwd, zoals onder meer uit songs als Perfect Coffee en Tunnel Vision blijkt. De overige songs op dit album gaat u dan weer zélf moeten ontdekken. Wat we nog wél meegeven: Let Them Eat Chaos levert een beestig stukje rauwe performance poetry dat met kop en schouders boven de grijze, grauwe massa uitsteekt. Topartieste, topschijf.