Kate Tempest
The Book of Traps and Lessons
Kate Tempest is een eigenzinnige muzikale first lady uit het kapitalistische centrum van Londen; Westminster. Ze dwingt met haar derde solo album The Book of Traps and Lessons weer veel respect af. In haar tracks weerklinkt het depressieve en kille van jaren tachtig poëet Anne Clark terug. Het heeft iets jeugdigs rebels wat deze dwarse brutale songdichter ons voorschotelt. De aanpak is een stuk somberder dan het sterk bejubelde Let Them Eat Chaos waarop felle beats domineren. Ze doet op dat gebied een flinke stap terug, maar imponeert wel al vanaf het begin van Thirsty. Ze heeft de muzikale omlijsting niet nodig, al geeft deze wel dat krachtige vlammende in de songs.
Productioneel is de keuze op Rick Rubin met zijn kalere aanpak gevallen. Hij slaagt erin om deze dertiger ook een stuk ouder te laten klinken. Met de bagage van een doorleefde blueszangeres geeft ze de nodige levenslessen mee, gevuld met een flinke dosis aan drank en sex. Ze beleeft de zelfkant als een observator, maar ook als een uitgenodigde gast. Tussen de uitzichtloze toekomst die de Brexit voorschotelt, probeert ze kleine momenten van positiviteit te vangen en in haar gedachtes op te sluiten. Als zeldzame geraamtes van dode insecten, tentoongesteld in collectorskasten. Die triestheid straalt het uit. De schoonheid van beklemmende persoonlijke teksten, omgeven door de teneurgang in spaarzame pianoklanken en zorgvuldig gesorteerde samplers. Vreemd genoeg moet ik regelmatig aan de Rodney King rellen in Los Angeles uit de jaren negentig denken. Die het gevolg zijn van een verhitte broeierige sfeer die daar tot een allesvernietigende explosie komt.
Kate Tempest heeft wat simpele begeleiding nodig om warm te lopen. met sfeervolle pianotoetsen en vervreemdende trippende synthesizerklanken geeft Thirsty haar dat moment. Wil daar nog onschuldige twijfel doorklinken, al snel volgt een stormvloed aan verbaal geweld met een kwaadaardige flow. Genadeloos gaat het over in de onderdrukkende Keep Moving Don’t Move beat die haar de mogelijkheid biedt om zichzelf te etaleren. Met de zorgvuldigheid van een stoere geconcentreerde bokser wacht ze in de hoek af om met haar moves in overtreffende trap toe te slaan. Halverwege deze waanzinnige track deelt ze verbaal al haar eerste knock out uit. BAM!! Eenmaal gevloerd laat ze je met een emotionele geladenheid even tot adem komen, om definitief haar mannetje in het overrompelende Brown Eyed Man te staan. Hoe confronterend is haar blik op het uitzichtloze bestaan van junkies, zwervers en ander uitschot.
De tripgoth van Three Sided Coin geeft perfect het streetlife gevoel weer. Engeland aan de rand van de afgrond. Zo centraal als Groot Brittannië op de albumhoes staat opgesteld als een afbrokkelende eilandgroep, verwoordt het de tweescheiding. Wrang en bijna uitzichtloos, met haar vaderland in een denkbeeldige slachtofferrol. Op het moment dat je in de negatieve vibes verzwolgen wordt is daar het vrolijker gestemde I Trap You waarin ze duidelijk smeekt wordt om iets nieuws en unieks op te bouwen. Het is echter maar van korte duur. Met All Humans Too Late staan we met beide voeten in de wereld waar racisme een steeds sterkere hatende rol speelt. De maatschappij waar oogkleppen tot egocentrische afsluiting dwingen. Continu mobiel online, whatsapp als vervanging van sociaal contact. Zichzelf vervreemdend van familiebanden. Het conflict wordt door diepe orgelmuziek in het deprimerende Hold Your Own overstemd gevolgd door de uitdragende smeekbede tot fysieke en psychische aanraking. De koude postpunk van Lessons herplaatst dit in de armoede van de jaren tachtig. De angst dat we nu op eens soortgelijk vriespunt zijn belandt.
Firesmoke kondigt de terugkeer naar haar roots aan. Doordringende hiphop beats met oldschool samplers. Die kwaliteiten laat ze in het heftige Holy Elixer volledig tot de luisteraar komen, wat een regelrechte uitnodiging is om mannelijke collega’s rappend te overtroeven. Met het gevoelige People’s Faces maakt ze gebruik van haar vrouwelijkheid. Door de boosheid heen ademt in de woorden een liefdevolle hunkering naar hoop door. Met geladen stemtrillingen roept ze nogmaals tot samenhorigheid op. Blijf hier maar eens ongevoelig voor. Kate Tempest stelt zich kwetsbaarder dan op de voorganger op, en voegt daardoor met The Book of Traps and Lessons weer een statig monument aan haar kunstzinnige uitspattingen toe.