Muzikanten die immer hun hart volgen zijn de interessantste om in de gaten te houden. Vooral omdat je nooit van tevoren weet waar ze muzikaal belanden. John Grant is daar een prima voorbeeld van. Zijn nieuwste album The Art of the Lie bewijst dat het avontuur opzoeken wederom de spannendste en mooiste muziek kan opleveren.

Zo was het vragen van Cate Le Bon voor zijn voorlaatste album, het meesterlijke, Boy from Michigan, een even gewaagde als geslaagde. Zo is het vragen van Ivor Guest, producer van onder meer geweldige albums als Hurricane van Grace Jones en Prohibition van Brigitte Fontaine, een al net zo uitdagende. Maar toen ze elkaar ontmoetten op het Meltdown festival op de Londense Southbank, waar Jones curator was in 2022, klikte het gelijk.

En Guest nam een geweldige band mee de studio in om de nieuwe Grant songs op te nemen. Met de geweldige Dave Okumu op gitaar, Robin Mullarkey op (fretloze) bas en Seb Roachford op drums heeft Grant ineens zijn Londense alternative jazzoutfit te pakken. Een even onverwachte als zeer aantrekkelijke groep muzikanten die zichzelf, net als Grant, graag uitdagen. Zij geven de nieuwe songs van Grant een onwaarschijnlijke extra mee.

Zoals de titel al aangeeft, is ook dit nieuwe Grant album een rijke tekstuele observatie over veel waar we in deze tijd mee dealen. Als Amerikaan op afstand, Grant woont al jaren op IJsland, krijgt hij het leven en de politiek van beide continenten mee. Daarnaast worden ook de menselijke, en familiare, verbindingen (Father, Mother and Son, Daddy) weer rijk besproken. Grants teksten zijn wederom even serieus als grappig.

Wat gelijk opvalt aan het nieuwe album dat Grant en zijn band is dat ze de tijd namen om de songs licht en ruimte te geven. Van de elf songs op het album zijn er zes rond de zeven minuten. Het zijn songs die steeds machtig overeind blijven omdat ze knap laag over laag zijn opgebouwd en prachtige, beeldende teksten hebben.

Grant is altijd al een muzikant geweest die met zijn eerste songs op een nieuw album je even de wenkbrauwen doet fronsen. Je even flink op het verkeerde been zet. All That School for Nothing is een heerlijk dansbare partytrack die gelijk diep de elektronica induikt, compleet met een door effecten vervormde stem van Grant. Maar gelijk met opvolgtrack Marbles, weliswaar ook op elektronica gedreven maar zo prachtig atmosferisch en warmbloedig, is de volle Grant magie daar. Wat een bloedmooie tegelijk heerlijke uitdagende song is dat toch weer en wat klinkt Grant fantastisch. Er zijn al vele jaren maar weinig mooiere stemmen als die van Grant in het huidige muzieklandschap.

Het daarop volgende Father is nog mooier. Eén van de mooiste zelfs die Grant ooit schreef, waarbij zijn stem door een vervormde extra stem vergezeld wordt. Ook door die dwarse keyboardsolo halverwege klinkt Father daardoor even vervreemdend als intrigerend. Maar het is absoluut de tekst de het emotioneel helemaal afmaakt. (‘I feel ashamed because I couldn’t be the man you always hoped that I would become’).

Op het daarop volgende Mother and Son doet hij iets vergelijkbaars en het pakt al net zo verbluffend goed uit. Wat een prachtig dragende melodie en geweldige tekst ook weer en wat vullen de vocalen van de Schotse Rachel Sermanni de zang van Grant prachtig aan (‘What was it like when you welcomed your son on that day mother?’).

Met het geweldige Meek AF duiken we dan na ‘commercial’ Twistin’ Scriptures weer diep en dik de electronic in. En ook in die dikke electronic sound heeft Grant op The Art of the Lie de grootse sferen van meesterwerk Pale Green Ghosts hervonden. En hoe ultrafunky klinkt deze band wel niet! Eerste single, het aanstekelijke, It’s a Bitch, vol eighties electronic klanken, sluit daar naadloos op aan.

Ook met het prachtige Daddy laat Grant horen als songschrijver maar door te blijven groeien. Instrumentaal gedragen opgezet en fascinerend goed uitgewerkt draait het in de tekst vooral om de vader-zoon connectie vanuit het kind (waar Father vanuit het kind en de volwassene gezien wordt). En wat een geweldige song is The Child Catcher toch ook weer. Over een wijd uitgespreid bed van atmosferisch keyboards klinkt Grant wederom weergaloos mooi. En Okumu krijgt de ruimte om even dwars en intrigerend door te trekken.

Laura Lou is vervolgens vooral Grants prachtstem in een karige instrumentatie en Zeitgeist in de in diezelfde sfeer, met akoestische gitaar en warmbloedige elektronica, opgetrokken hartverwarmende albumafsluiter.

Muzikanten/songschrijvers die zichzelf durven uit te dagen maken de meest intrigerende albums. De keuze voor Ivor Guest is een uitstekende gebleken. Hij heeft met de exact juiste groep muzikanten om hem heen Grant de mogelijkheid gegeven wederom boven zichzelf uit te stijgen. The Art of the Lie is daarmee een album geworden dat net als de zo onovertrefbaar lijkende voorganger The Boy of Michigan in songs en uitdaging wederom fascinerend raak schiet. Verrassend genoeg nog wat meer zelfs. The Art Of The Lie is meesterlijk. John Grant is één van de grootsten in de hedendaagse muziek.