Johan
Pull Up
Johan pakt na negen jaar de draad weer op; het was goed nieuws begin van dit jaar. En inmiddels is de vijfde plaat een feit. Anno 2018 zijn naast frontman Jacob de Greeuw ook bassist Diets Dijkstra en drummer Jeroen Kleijn nog steeds in de band te vinden. Gitarist Maarten Kooijman, op het vorige album nog verantwoordelijk voor twee songs, maakte plaats voor Robin Berlijn.
Het album waarmee Johan destijds via een najaarstournee afscheid nam, 4, was nog absoluut de moeite waard. De band kon nog steeds in het hart treffen én lekker uithalen en deed dit soms ook nog eens tegelijkertijd. Vergeleken met de voorgaande drie albums kwam de plaat echter wel wat minder hard binnen. Dat laatste geldt eigenlijk ook voor Pull Up, een album dat gelukkig weer een aantal bijzonder fijne momenten kent maar dat ook een opstap lijkt naar een Johan-album dat je weer echt stevig vastgrijpt.
Zoals we eigenlijk wel gewend zijn horen we dat De Greeuw wederom duidelijk een flink aantal kopzorgen van zich heeft moeten afschrijven bij het maken van deze plaat. Voeg daarbij zijn stem die wat doorleefder (doorrookter) is gaan klinken en de relatief droge, wat ingetogen productie en je hebt een album waarop de band duidelijk een oudere, wat grauwere indruk maakt. Een aantal langzame nummers, waaronder What A Scene en No Problem Next Week, boeten daardoor aan overtuiging in terwijl snellere songs als het op zich prima Dream (On My Mind) met zijn vrijgevochten gitaarsolo en Books And TV – dat even tijd nodig heeft om tot bloei te komen – best nog wat steviger en urgenter hadden gekund.
Het is gelukkig een aantal keren ook wél helemaal raak; Johan blijft natuurlijk altijd een band om rekening mee te houden: de albumopener en single About Time verrast dan wel niet, goed is ie wel degelijk: fris, melodieus en met net dat beetje ontroering, dat juiste sentiment waar de band al jaren patent op heeft. W.F., met dat zonnige orgeltje en dat fijne koortje is prima, stemmige pop. Het indringende Anyone Got A Clue? (‘Take them pills / No more thrills…/ Who is ready to find out?’) laat ruwe gitaren en meeslepende koortjes horen en bewijst dat Johan ook in een lager tempo nog wel degelijk spannend kan zijn. Dat geldt ook voor Your Face dat opvallend desolaat en ijl klinkt klinkt: ‘…My past is haunting me…’ stamelt De Greeuw. ‘There’s a ghost at my place and its wearing your face.’ Het pittige, stuiterende Making Sense mag er ook absoluut wezen; een radiohitje in spe.
Net als bij 4 sluit Johan af met een lang en sfeerrijk nummer. Aangejaagd door strakke drums glijdt de band als een trein voorbij en legt de juiste verdiepende accenten met piano en gitaar. Dit moet live zeker mooi gaan uitpakken. En daar ligt ook de uitdaging voor Johan want met hier en daar wat extra vuur in de zang of een nieuw laagje van toetsen of gitaar kan Pull Up nog meer aan impact winnen.