Met Flyin High schiet de vierde langspeler stevig uit zijn sloffen als een ongetemd mustang paard op de vlucht voor naderend onheil. Het is de versmelting van de oorspronkelijke dynamische garagerock benadering met country die het verschil maakt. Samen met gitarist Dan Lowinger, bassist Kelly Halliburton en drummer Sam Henry verlegt Jenny Connors de focus meer naar country, zonder evenwel aan energie in te boeten. De komst van Christopher March, een in het  western en honky tonk circuit gepokt en gemazelde gitarist opent nieuwe perspectieven.

in de slipstream van Fire on the Ridge was er al een Europese Tour die binnenkort vervolgd wordt op enkele festivalpodia.  Tien songs die  een verruimd countrygebied dat de muzikale nalatenschap van het Noordwesten exploreert. Sporadische een uitstapje naar de Western traditie waarin de   geest van de outlawcountry rondspookt. Dat heeft naast de muzikale voorgeschiedenis van gitarist March ongetwijfeld met het rebelse karakter van zangeres Jenny te maken die de verhalen aanlevert  terwijl Hallibert de instrumentale krijtlijnen uitzet met opvallend veel ruimte voor geïnspireerde  gitaarpartijen van March.

Na het ongeremd energieke van Flying High die naar de glorieperiode van de cowbilly en Jason & The Scorchers lonkt, imponeert March met een combinatie van twangend snarenwerk en diepere baritonregisters in Pain In My Heart, de pedalsteel is hier van Rusty Blake die eveneens  You’re What I Need warm stookt. De lichtjes onderkoelde zang van Jenny wordt voortgedreven door roffelende drums van Buddy Weeks die de plaats van betreurde Sam Henry inneemt. In Sidewinder, een snerpende instrumentaaltje toont hij aan ondertussen helemaal ingespeeld te zijn bij The Spurs en een solide tandem vormt met Halliburton

Jealous Heart mondt uit in een weergaloze demonstratie van March’s westerngitaar. Broken Hearted Blue galoppeert driftig over de prairie, galmende gitaar en pedalsteel ondersteunen  bovenaardse zang. My Baby’s Gone huppelt op een driftige Diddley beat verder en het op een drassige  CCR rumble drijvende One More Night mist evenmin zijn uitwerking en dat zal zich ongetwijfeld op de podia van Sjock en Roots, Ribs & Brews nog sterker manifesteren.