Als er een programma is dat zo boordevol muziek ziet moet je altijd een keuze maken. Evengoed moet je bij het zien van zoveel bands ook in je verslag keuzes maken. Op festivals als deze is het ook altijd even goed om iets waarvan je wel veel gehoord hebt ook iets me te pakken (Sophie Straat, The Toegift) om zodoende een oordeel te hebben over waar de fuzz toch vandaan komt.

Of gewoon na een concert even te blijven hangen en iets te drinken met vrienden en/of bekenden. Of gewoon even extra nog van de plek te blijven genieten waar je net een mooi concert hebt gezien. Of even het dorp in te gaan om een kop koffie of pannenkoek te gaan eten. Into The Great Wide Open biedt 4 dagen lang zoveel dat even eruit schieten met een mooie wandeling door het bos of over het strand net zo hard op de muziekprogrammering aansluit.

Nieuwe jazzster, de uit Leeds afkomstige saxofoniste Jasmine Myra, speelde zaterdagmiddag met een vol publiek zittend op het oplopende duin als uitzicht, een prachtig concert. Met haar eerste album Horizons als basis speelde Myra met haar band (met deze keer de van Matthew Halsall’s band afkomstige fluitist/saxofonist Matt Cliffe in de gelederen) een prachtset die door het publiek met veel rust en liefde werd verwelkomd.

Nu is de Vuurboetsduin, dichtbij de vuurtoren, een ideale plek voor meer ingetogen concerten, ideaal voor de spiritual jazz van Myra en haar band. Het publiek weet exact wat ze kunnen verwachten en heeft de volle aandacht. Nu is Myra’s debuut Horizons een absolute groeibriljant waarvan de composities live gespeeld nog dieper binnenkomen dan op de plaat. (En/of je thuis gelijk weer de plaat op doen laten zetten).

Met ook een aantal nieuwe composities op de set die zeer veelbelovend klonken hoorden we met een heerlijke zon op het duin een erg goede band spelen en een excellerende Myra die ook nog eens heel openhartig over haar depressie in de lockdown vertelde. Een uur lang prachtige spiritual jazz van deze jonge muzikante en haar band en het publiek was volledig om. Niet eerder zag ik iedereen op het duin na het concert opstaan om te applaudisseren, en lang. Prachtig gezicht!

Fijne andere jazz was er van het Rotterdamse Brindix Collective die de zaterdagavond in De Kuil mochten afsluiten met een vol op Britse souljazz geschoolde jazz. Ze speelden een fijne set met een heerlijk los spelende saxofonist en een superaanstekelijke ritmesectie.

Waar de avond daarvoor op dezelfde plek ook Smandem nog indruk had gemaakt met een dikke funkjazz tegen fusion aanleunende set waar het tempo er behoorlijk inzat en de sound lekker dik naar het publiek werd gebracht. Beide bands waar je je op voorhand bij afvroeg wat die belachelijke vergelijkingen in het festivalboekje voor doel hadden.

De perfecte afsluiter van de zaterdagmiddag was het optreden van soulster Lee Fields die met zijn band een heerlijke soulrevue opvoerde. Bas, drums, gitaar, toetsen en twee blazers die samen een retestrakke sound neerlegden waarover Fields, verrassend goed bij stem nog (hij is onderhand ook alweer 72), zijn persoonlijke verhalen overheen kon gooien.

Met de nadruk op zijn laatst verschenen album Sentimental Fool van vorig jaar speelde Fields met zijn band een genadeloze soultrip waarbij het drama over de liefdes van zijn leven in ballads gegoten even fascinerend klonken als de opzwepende uptempo tracks waar de blazers alle aandacht trokken. En vooral de saxofonist een absolute crowdpleaser was. Geweldige set exact op het juist moment.

Op een zo breed uitwaaierend festival als ITGWO is het lastig alles te zien. Zo misten we Squid, een band die we dolgraag hadden gezien en vooral omdat we de laatste songs die ze speelden nog net meekregen en die klonken verdomd goed. Dus maar zo snel mogelijk echt een heel optreden gaan zien. Wel pikten we nog een flink stuk optreden van Oracle Sisters mee.

Die klonken ook onwaarschijnlijk goed en al snel besloten dat we ook daar graag snel een volledig optreden van gaan zien. Net als van het jonge Divorce dat ook echt superaanstekelijk klonk. Jong, gretig en grappig en in songs nog heen en weer stuiterend maar met de juiste energie.

En zo was er nog meer waar we net te weinig van zagen om een goed oordeel over te vellen. Dus dat laten we gewoon weg. Dat Into The Great Wide Open één van de leukste Europese festivals is en blijft heeft alles met een verrassende en diverse programmering te maken. Ook editie 2023 was daar weer een zeer geslaagde in.