Jamie Smith, de doorgaans nogal zwijgzame, lijzige gestalte achter de knoppen bij The XX zou met zijn tweede album In Colour wel eens een plaat kunnen hebben gemaakt dat dezelfde impact zou kunnen maken als DJ Shadow midden jaren ’90 deed met het monumentale Endtroducing.

Zijn eerste schreden op het solo-productievlak maakte hij in 2011 met een prachtige interpretatie van de zwanenzang van Gil Scott-Heron (We’re New Here). Dit zwaar onderschatte album werd destijds onterecht nogal eens weggezet als een dubstep-remixplaat, maar toen al bleek het bijzondere talent van de pas 26-jarige DJ/producer uit Londen.

Hoewel het werk van Smith vele malen meer minimalistisch en qua stijlen breder is dan de muziek van zijn band zijn er onmiskenbaar ook raakpunten. Zeker als het gaat om de verstilde sfeer die de nummers uitademen. Beste voorbeeld hiervan is de single Loud Places, dat gedragen wordt door de vocalen van The XX-zangeres Romy Madley Croft en inmiddels uitgroeide tot een bescheiden hit.

De single is een van de weinige gemakkelijk te verteren tracks die Smith op In Colour levert. De overige tracks bevatten een breed palet aan invloeden, van dub(step) en garage tot warmbloedige R&B (met steeldrums). Nergens zijn rustpunten aangebracht, nergens vloeien stijlen gemakkelijk in elkaar over en toch past het allemaal naadloos achter elkaar.

Gezien de lijst met contribuanten, mag In Colour eigenlijk geen soloplaat genoemd worden. Naast Romy Croft in Loud Places en Seesaw, (beide ge co-produceerd door Four Tet) is ook het andere The XX-bandlid Oliver Sim op Stranger In A Room aanwezig. Maar het is zeker ook geen The XX-album geworden. Iedere track heeft een duidelijke Jamie XX signatuur en dat is natuurlijk razend knap.

Hopelijk is In Colour het startpunt van een tijdperk van vernieuwing in de elektronische muziekscene en worden vele producers geïnspireerd door dit meesterwerk.