Niet alle muzikanten houden ervan om in de spotlights te staan. De overgevoelige getalenteerde Julien Tanghe is eigenlijk best tevreden met die veilige anti heldenstatus. Anderzijds verdienen zijn nachtdiscotheek hotellounge liedjes wel de volledige aandacht. Het is een gedurfde stap om als control freak zijn half uitgewerkte ideeën met de tevens sterk visualiserend gitarist Wout Vermijs te delen. Met bassist Jef Ballon in de gelederen is het JAKOMO trio voltooit. Zo sta je al snel als nieuwe veelbelovende band in de Humo’s Rock Rally finale, de in eigen beheer uitgebrachte Fastbreak EP als enige wapenfeit.

Zelf etiketteren ze hun muziek chique als suave rock. Glad, zacht, verleidend, erotisch, smoothy, kortom slaapkamerrock. De muziek ontstaat in de slaapkamer van Julien Tanghe, is in eerste instantie bedoelt om in die slaapkamer te blijven, zeer geschikt voor een intense, zwoel slaapkamer avontuur. Exotische bordeauxrode gitaarklanken met jazzy ontsnappingsmogelijkheden, die voortreffelijk de Brusselse rockscene weergeven. JAKOMO kiest bewust voor het kleine On The Level label van Thibault Vander Donckt. Deze voormalige popjournalist voelt de sfeer van dit drietal perfect aan, biedt ze de ruimte om zich verder te ontplooien. En wat misschien wel belangrijker is, hij geeft ze de vrijheidsmogelijkheden om de eigen identiteit van de songs te behouden.

Wasteland heeft een melancholisch soft postpunk jaren tachtig randje, en ontvlucht zelfs de slaapkamer liefdesperikelen. De kern is eenzaam en memoreert naar verspilde tienerjaren in een uitgeleefde studentenkamer. Anonimiteit ergens in een nietszeggende straat, in een nietszeggende wijk in een nietszeggende stad. Het worstelende zelfvertrouwen tot een leeg nulpunt genivelleerd. De gitaartreurnis als verlengstuk van zijn ziel, die zich veilig tegen de innerlijke kwetsbaarheid bewapend. Jef Ballon plaatst zijn basgitaar in een voorbij denderende fast life sneltrein modus, waar Julien Tanghe verbaal als een diesellocomotief dromerig achteraan hobbelt. De ingehouden gekte komt in de gefrustreerde gitaaruitlopen tot leven. Het pijnlijke persoonlijke Atlas draagt het paranoïde verleden met zich mee, en bevestigd dat Julien Tanghe nog niet geleerd heeft om liefde te ontvangen, liefde te geven.

Een vlieg op de muur, gevangen in zijn eigen gedigitaliseerde web pagina’s. Hij speelt de rol van spin die als een verleidende Dracula minnaar zijn prooi de slaapkamer binnenlokt. Heer en meester in uitgeschreven Sexdroom fantasieën. Slaafse verslavingen, overzichtelijke zekerheid, welke Julien Tanghe verliest als hij kwetsbaar naakt het daglicht aanschouwt. Het paradijselijke machtsspel binnen vier afgesloten dichtgemetselde muren. Alles is allemaal zo betrouwbaar dichtbij, zelfs de repetitieruimte ligt een steenworp van zijn huis verwijdert. Call Me Out, prikkel mij om het nu te betreden. Verlangen getriggerd, uitdagend de uitdagingen aangaan, flirten met experimentele tempoverschillen.

Hometown als overtreffende trap, waar de freakende speelsheid in een zonsverduisterende noise eclips vervaagd. De ongedwongenheid is pure escapisme, en daarin ligt de Lobby kracht verscholen. Wear fragiliteit laat zich als een niet afgerond maniakaal film noire hoofdstuk lezen. Het wazige instrumentale Cataract is de schemerige buitenwereld, waar daglichtbestendige schaduwen door de verraderlijke nachtelijke duisternis opgeslokt worden. Windstopper heeft niks met romantiek te maken, daarvoor is de ondertoon te doorvragend griezelig. Vervoersmiddel Taxi transporteert zijn gedachtes naar andere onbereikbare plekken, en zorgt ervoor dat deze uiteindelijk de thuisbasis bereiken. Lobby ademt de pandemie eenzaamheid van Brussel uit, met herziende stappen in het heden. Uiteindelijk ben je maar een radertje in een vastgelopen machine. Langzaamaan verovert JAKOMO Europa, beginnende in een uitverkocht Ancienne Belgique.