Lange tijd was Jaap Boots vooral bekend van zijn werk voor VPRO-radio en -tv. Daar kwam verandering in toen hij zich meer en meer als zanger ging profileren. Het culthitje Kutwijf uit 2007, van zijn tweede album, de echtscheidingsplaat Afkuil, zorgde voor extra aandacht. Qua radio hield hij met de JaBo Gumbo Show op radio 6 het vuurtje brandend. Op het vlak van schrijven waren er de biografie Donderweg (met een theatertour) en enkele jaren geleden de geïllustreerde bundel Bambalam – 30 Rockgedichten.

De dadendrang is onverminderd want inmiddels heeft Boots zijn vierde langspeler uit: Wilde Tulpen, een album waarop hij zich laat begeleiden door een viertal muzikanten. Boots en band weten over het algemeen klein, ingetogen en subtiel te klinken, zodat de prettige, heldere zang en dito teksten van Boots ruim baan krijgen. Prettige ritmiek drijft het wenkende liefdeslied Alleen jij weet wie ik ben voort. Hierna is de toon serieuzer op Kus me; een intiem en persoonlijk lied dat gezelschap krijgt van een desolate harmonica.

Hoewel Wilde Tulpen een consistent album is, zijn er toch nummers die zich wat meer onderscheiden: Lage Landen blues is een licht bluesy song die vraagtekens zet bij het moderne leven (in Nederland). ‘Slapende steden, drijvend op veen’; het is slechts een van de vele trefzekere beschouwingen die Boots hier levert. De single Carpe Diem (‘De dag is een appel / Alles gaat lukken’) is een subtiel, onthaastend lied. Een fluitende Boots onderstreept dat de stemming hier beter is dan op de Lage Landen Blues. Met Wil je trekt er een pakkend en verbindend liefdesliedje voorbij, een song als een ring, met een stemmige wending. Mist in Amsterdam is een beeldend chanson van alle tijden.

Twee korte instrumentals en een cover van Nick Cave’s Into My Arms (Diep in mijn hart) geven Wilde Tulpen zijn aanvullende schakeringen. Dat geldt zeker ook voor Ik kwam Bruce Springsteen tegen op de Albert Cuyp, een anekdote die in het boek Donderweg al voorbijkwam en nu op muziek is gezet. Ook De zanger is net even anders: een elektronisch getinte beat en teksten over het wezen van de zanger: ‘Eén met je lied, iets anders kan je niet’ en ‘Je raakt de kern van je bestaan’.

Met het afsluitende Ergens op de wereld steekt Boots je nog even een hart onder de riem: ‘Ergens op de wereld klinkt je stem / Nu mag je wezen wie je bent’. En daar is ie weer: ‘Pluk de dag’. Een opbeurend slot van een album dat bijna achteloos een plekje afdwingt binnen de canon van de recentere Nederlandstalige muziek.