Ingrid Laubrock, tenor- en sopraansax, Mary Halvorson, gitaar, Kris Davis, piano, John Hébert, bas en Tom Rainey, drums, vijf New Yorkse eerste-klas-musici die van wanten weten en acht stukken die het (in zich) hebben op het nieuwe album. Geen kleinigheid, een kluwen vaak, een dwaaltuin soms. De muziek is sterk van vorm, wel een vorm die voortdurend verspringt, even onvoorspelbaar als consequent. Een vorm met vaak aparte sporen die uit elkaar lopen dan weer in elkaar voegen. Strange beautiful noise, schrille klanken dan weer fijnmazig, lyrisch allebei naast elkaar en in elkaar verstrengeld. Strak, opeenhopend, los, glijdend, het zijn aggregaties die hier door elkaar heenlopen. Symmetrisch, regelmatig, legato, lineair is hier bijna niets en toch heeft de muziek vaak filmische kwaliteiten. Midden in de kluwen zitten genoeg bloedmooie momenten. Bloedmooi maar dan niet van het etalage-type. Niet een, twee, drie commensurabel. Wonderbaarlijk de overgangen. Van heftig naar rustig, van hectisch naar lange, glijdende noten. Wonderlijk hoe het uit de wisselwerking van compositiewerk – alle stukken zijn door Laubrock ontworpen – en het spel van deze musici ontstaat. Laubrock is deze zomer featured composer van het American Composers Orchestra. Première juni 2013, Miller Theatre van de Columbia University New York.

Deze muziek kan op verschillende manieren tegen het gevoel van de luisteraar instrijken. Ze kan een weerstand oproepen die productief werkt, het kan ook tot blijvende blokkade en misnoegen leiden. Schrijver dezes over- kwam het laatste uitgerekend bij de opener met de veelbelovende titel An Unfolding. Maar daarop volgde meteen een waar meesterstuk Der Deichgraf. Gewonnen dus. Der Deichgraf, het langste stuk en ook meteen één van de hoogtepunten van het album!

Count ‘Em zou eigenlijk een hymne kunnen zijn ware het niet dat … . Mooi het inleidende bas – saxofoon duet en later in het stuk het samenspel sax – piano. Op eind wordt dit stuk op een schitterende en boeiende wijze sterk monkish. Meesterlijk: Kris Davis’ piano in Alley Zen, vaak in samenspraak met Laubrock op sopraan. Strong Place opent met een bas met gitaar intro en heeft ontegenzeggelijk filmische kwaliteiten. Cup In A Teastorm, opgedragen aan Henry Threadgill, is inderdaad een uurwerk in de geest van de grote Threadgill. Een doolhof ook. Vooral Rainey speelt zeer threadgilliaans. Here’s To Love, het slotstuk, is droomachtig, somnambule en krijgt bijna chansonachtige kwaliteiten.

Laubrock’s Anti-House treedt zaterdag, 9 maart, in het Bimhuis op (enig Nederlands optreden)