Iguana Death Cult slaagt er in om voor de tweede keer een album met catchy popdeuntjes te vullen. Op de opvolger van The First Stirrings of Hideous Insect Life bewandelen ze een minder rommelig pad. Nude Casino blinkt nog steeds in veelzijdigheid te vullen, maar mist het energieke urgente van het debuut. Wordt er daar nog compromisloos geragd en geramd, nu komt het allemaal een stuk strakker en gestructureerd over. Het is niet echt muziek die om een glasheldere productie vraagt, maar je hoort hierdoor wel een groei.

De frisse gejaagdheid is grotendeels door een lazy laidback uitstraling vervangen. Wordt er op het debuut nog voornamelijk in de Amerikaanse rockabilly surfgarage school gevist, nu zit hier veel meer de nonchalante Britse houding in verwerkt, al dan wel met een vette knipoog. De verschuiving is een gedurfde evolutie, waardoor er in de breedte meer nieuwe mogelijkheden en variatie ontstaat. Een ding is in ieder geval duidelijk. De Rotterdammers slagen er wederom in om een verdomd lekkere internationale sound te presenteren. Alleen de Half Frysian titel verraadt dat het om een Nederlandse band gaat. Wel eentje die een contract bij het Amerikaanse Innovative Leisure label heeft binnen gehaald, en daar terecht trots op is.

Na het dromerige nonchalante gefloten Prelude blikken ze vervolgens in het titelstuk Nude Casino, met scary psychobilly nog eventjes naar de eerste plaat gitaaruitbarstingen terug. Die jammerende uithalen roepen beelden van foute sixties horror movies op gevuld met nepbloed en overdreven veel bloot. Jeroen Reek heeft een clichématig, enigszins voorspelbaar verhalend stemgeluid, waarmee gemakkelijk te identificeren valt. Geen arrogante pophouding, maar bereikbaar en begrijpbaar voor het publiek. Het siert hem dat hij deze gebrekkige eigenschap tot iets krachtigs omzet. De geloofwaardigheid van deze hardwerkende band betaald zich dubbel en dwars terug.

Het is de rol van de basgitaar van Justin Boer die hierbij langzaamaan de nodige postpunk vervoegingen er tussen stopt, om vervolgens de gitaristen het duel aan te laten gaan met deze twee genres. Aan de ene kant nog die tegen de garage aanleunende hardheid, omgeven door de dromerige luchtige tegenpool van de postpunk. Het wordt allemaal wat potiger en gaat meer naar de skapunk en andere typische Britse gekte toe welke zich eind jaren zeventig op het overzeese vasteland openbaarde. Met aanstekelijke hoekige funkriffs en zenuwachtig gitaargepiel creëren ze juist een feestgevoel, waarmee ze enigszins van de serieuze aanpak afwijken.

Het is een schappelijke mengelmoes van klantvriendelijkheid, gericht op het grotere alternatieve publiek. Als hedendaagse fitnessgoeroes btengen ze met beperkte middelen de meute in beweging. Niet voor niks zijn ze nu al veel geziene gasten in het buitenland, een status waar veel collega’s jaloers en minachtend op neerkijken. Dat er met gemak naar Krautrock overgeschakeld wordt getuigt ervan dat de bandleden het uiterste van zichzelf vragen, en niet voor de gemakkelijkste weg kiezen. De kunst is echter om het niet zo over te laten komen. De perfecte springerige popliedjes ademen zoveel variatie uit dat het allemaal vanzelfsprekend klinkt. Oké, je hoort in elk nummer wel de grote voorbeelden door, maar dan wel op een wijze gepresenteerd dat ze niet in het repertoire van de voorgangers passen.

De kunst van creatief shoppen, en laten we eerlijk zijn elke band haalt wel ergens de inspiratie vandaan. De mannen van Iguana Death Cult zijn overduidelijk muziekliefhebbers die zich niet tot simpel eenrichtingsverkeer beperken. Met alleen een zelfverzekerde houding red je het niet, en daar zijn de muzikanten zich bewust absoluut van. Nude Casino verbergt allemaal potentiële hitjes, en als er een tussen zit die massaal wordt opgepakt, dan hebben ze genoeg bruikbaar materiaal om hier op voort te borduren. De gunfactor is in ieder geval groot. Na het luisteren van de plaat heb ik zin om verschillende klassiekers uit de jaren tachtig op te zetten, en dat mag als een groot compliment beschouwd worden.