Na twee albums met ‘Kitchen Recordings’, die qua sfeer en geluid uitstraalden dat ze waren opgenomen in de keuken van zangeres Lisa van Viegen (dat was min of meer echt zo), presenteert iET (dat is de artiestennaam van de Schiedamse) op haar derde album So Unreal een echt bandgeluid.

Als vanouds is de huisstudio van Lisa van Viegen en haar partner Budy Mokoginta de plek geweest waar de basisopnamen plaatsvonden. Op de eerste twee platen kwamen op het mengpaneel in die studio ook de ‘keukengeluiden’ binnen van iET’s keuken, waar Lisa de basistracks opnam. Dat is op plaat nummer drie niet langer het geval.

Sterker nog: iET wilde voor haar nieuwe plaat een meer bandgeoriënteerde geluid en onder (bege)leiding van Russell Elevado uit New York is ze daarin uitstekend geslaagd. Lisa van Viegen wilde met hem samenwerken omdat ze onder de indruk was van zijn werk met onder anderen Alicia Keys en D’Angelo en The Roots. Het geluid van die acts klinkt ook wel door in de tien nummers op So Unreal. Zo is de beat in The Sunlight verwant aan songs van D’Angelo en had titeltrack (en slotnummer) So Unreal best op een album van Alicia Keys kunnen staan.

Vreemde eend in de bijt is de track Something Out There, de enige van de tien die als vanouds wordt omschreven met ‘recorded by iET in the kitchen’. Een terugkeer dus naar het geluid van haar vorige twee platen. Of het nummer daarmee ook het meest persoonlijke is? Feit is wel dat de tekst de enige is die is afgedrukt.

Dat iET (1978) verder wil en zich durft te ontwikkelen, is te prijzen. Maar het zou zonde zijn als ze het kind met het badwater weggooit. Niet voor niets was een van de prijsnummers van The Kitchen Recordings Volume 2 het duet Time van Lisa met Shirma Rouse, vorig jaar een van de achtergrondzangeressen van Anouk tijdens het Eurovisie Songfestival. Als Rouse alleen zingt, hoor je duidelijk een ‘zwarte’ zangeres, het opvallende aan haar bijdrage aan de Kitchen Recordings was, net als bij Anouk, dat ze zich zo volledig in dienst stelde van het totaal dat zelf het onderscheid tussen ‘blanke’ en ‘zwarte’ stemmen wegvalt.

Ditzelfde Time staat ook op de nieuwe plaat, nu door Lisa alleen gezongen, op een funky rockende backing van haar vaste bandleden Budy Mokoginta (gitaar en ‘aanvullende instrumenten’), bassist Hugo den Oudsten en drummer Salle de Jonge. Turntable-ist Optimus, de vierde vaste kracht in Lisa’s band, is op dit nummer zo te horen niet aanwezig.

Een van de sterke punten van met name haar vorige plaat waren de al genoemde prachtige harmonieën. Nu had iET voor die plaat ook een waar keurkorps van duozangeressen uitgenodigd, met behalve Rouse ondermeer ook Stevie Ann, Janne Schra en Pink Oculus. De ‘harmonies’ die de per track wisselende duo’s opnamen, zijn op deze plaat (vrijwel) afwezig. Een enkele keer zijn harmonies te horen, maar afgaand op de hoesinfo is dat Lisa’s eigen stem: andere vocalisten staan in elk geval niet vermeld.

So Unreal bevat mooie songs in uiteenlopende genres (funk, soul, jazz, folk, pop)met fantasievolle teksten. Misschien is iET met deze plaat ‘internationaler’ gaan klinken. Maar dan toch ook, ondanks de veelzijdigheid, wat alledaagser dan op die zeer eigengereide ‘platen met een verhaal’ die ze hiervoor opnam in haar eigen keukentje. Een combinatie zou voor een volgende plaat geen gek idee zijn.

Als ‘hidden track’ is een cover van Pink Floyd’s Great Gig In The Sky opgenomen. Gewaagd, maar zeer geslaagd.