Hallelujah! Zijn de punkers van Iceage bekeerd? Shelter Song is in een flinke dosering aan soul ondergedoopt. Ja, zelfs inclusief een prachtig viertallig Portugese Lisboa Gospel Collective koor die nog meer dynamische donkere kleuren aan het geheel geeft. Een radicale koerswijziging welke buitengewoon goed uitvalt. Sterker nog, je gelooft niet dat dit dezelfde band is die met de gedrilde militaire hardcore postpunk zo allesvernietigend met New Brigade en het nog verwoestendere You’re Nothing toeslaat.

Op Plowing Into the Field of Love is er al ruimte voor piano melodieën en onderneemt Elias Bender Rønnenfelt al een serieuze zangpoging. Toch is het nog allemaal The Birthday Party achtig primitief tragisch en duister, met hier en daar wat rockabilly uitspattingen. Op Beyondless gaat het tempo sterk omlaag en nemen de blazers het over. Toch functioneren ze nog steeds op een totaal ander level dan op het nieuwste Seek Shelter wapenfeit.

Ze bewandelen tegenwoordig hetzelfde pad als Primal Scream en Spiritualized. Niet vreemd trouwens als je nagaat dat Jason Pierce van laatstgenoemde dezelfde muzikale achtergrond heeft als Peter Kember die onder zijn Sonic Boom alterego als producent verantwoordelijk is. Ooit gingen ze in een grijs geestverruimend verleden samen als Spacemen 3 helemaal los in een rollercoaster aan psychedelica en drugs. Ondanks dat Peter Kember tegenwoordig helemaal into elektronica is waagt hij zich toch aan de klus om de Deense rockers van een andere sound te voorzien, en dat geluid ligt behoorlijk dicht bij het werk van zijn voormalige collega. Eventjes een steek onderwater om te laten horen dat hij hiermee ook uit de voeten kan?

Die orkestrale aanpak ligt hem dus wel. Het zijn de subtiele genuanceerde middelen waarmee hij net het verschil maakt. Zo ook Anders P. Jensen, die als een gehuurde pianostemmer binnenwandelt om vervolgens met mellow new age loungeroom toetsenwerk bij de Burt Bacharach Drink Rain liftmuziek er een speelse vrolijke luchtig tintje aan te geven. Love Kills Slowly is bijna episch geïllustreerd, terwijl ze juist bij het voorttikkende The Holding Hand gvoor een spookachtige dreiging kiezen. Het briljante vioolspel van Nils Gröndahl zorgt voor een meer theatraal jaren zeventig geluid waarbij Peter Kember als dirigent ver boven zichzelf uitstijgt. Tijdens The Wider Powder Blue breekt hij op het einde eventjes met de regels en geeft het stokje aan de blazers over, die het zwaar overspannen uitluiden.

Er staan de nodige stevige rockers op waarbij Dan Kjær Nielsen ouderwets maniakaal op het drumstel tekeer gaat. Zo laat ook Jakob Tvilling Pless zijn bas uitbundig laten in de drukkende High & Hurt postpunk funken, al trekken ze hier ook de soul lijntjes strak aan. Vendetta en Dear Saint Cecilia hebben de opgefokte arrogantie van nineties Britpop, met heerlijke retro beats en noisy shoegazer ruis.

Het hernieuwde Iceage verrast vriend en vijand met Seek Shelter. Niet alleen de keuze voor Peter Kember dwingt respect af, de band heeft tevens een extra gitarist aan hun bezetting toegevoegd. Met Casper Morilla Fernandez in de line-up is er meer ruimte voor uitwaaiende slidegitaargolven en richt Elias Bender Rønnenfelt zich voornamelijk op de zang. Ondanks dat hij absoluut geen denderende vocalist is brengt hij wel de nodige emotie over. Zeker als de depri geblazen mondharmonica in het sentimentele Gold City hem aankondigt, en hij werkelijk diep gaat. Iceage schudt met deze geslaagde onverwachte stijlbreuk het verleden definitief van zich af.