Waarom onnodig woorden verspillen aan het omschrijven van een sound als een rockband dit zelf treffend weergeeft. Het uit Toronto afkomstige Hot Garbage staat voor een nagloeiende drab aan noisy shoegazer, universele krautrock lichtjaren futurisme, recht toe recht aan garage surf en alle puinhopen die onderweg hun wegen kruizen. Een vuilnisbak in een stadse achterbuurt, afgedankt en vergeten. Alex Carlevaris schuwt daarbij de in extase brengende gitaargolven niet, en brengt je in een hypnotiserende waanvoorstelling waarbij alles mogelijk is. Een hallucinerende trip regelrecht de afgrond in. Ben je een liefhebber van complex in fuzz ondergedompeld gitaarspel, neo-psychedelica trance, nachtelijke postpunk, demente hersenspoelende psychobilly gekte, dan mag je jezelf aan Hot Garbage wagen. Heb je daar niks mee, lees gerust verder, maar dan is Precious Dream waarschijnlijk niks voor jou. Je bent dus gewaarschuwd!

Spelen ze op het Ride debuut nog met de filmische donkere erfenis van David Lynch, op Precious Dream verdwijnt die sfeer dieper op de achtergrond. De huwelijkse verstandhouding staat op springen en Hot Garbage wijkt steeds meer naar onbespeelde kanskaarten en inzetbare boterbriefjes uit. Precious Dream is nog onheilspellender, nog kronkeliger en nog onverwachter. Is voorganger Ride nog met vlagen sensueel, op Precious Dream klinkt het allemaal net wat stoerder, lomper en onverschilliger, mannelijker zelfs. Broer en zus duelleren om die befaamde plek voor de microfoonstandaard, waarna een verslagen Juliana Carlevaris afdruipt.

Ook drummer Mark Henein benut zijn vrijheden en gaat als een macho grondwerker de drilboor gitaarexplosies van Alex Carlevaris te lijf. Juliana Carlevaris blijft ook als bassist dat sexy boegbeeld van de band en een afwachtende toetsenist Dylan Gamble pakt in het tweede gedeelte van de plaat zijn momenten. Het is dus net wat smeriger, grover, directer en confronterender. Alchemist Graham Walsh krijgt net als op voorganger Ride weer die onmogelijke taak om als producer die magie vast te leggen.

Heb je ook zoveel moeite om de dag op te starten, het warme bed te verlaten om het koffiezetapparaat aan te zetten, dan is de neanderthaler Snooze You Lose grotrocker de beste remedie om deze herhalende ochtenddepressie te bestrijden. Het spaghettiwestern Look at My Phone gevaarte spot met het gedigitaliseerde vastleggen van je leven. Een heerlijke woestijnstamper met de nodige postpunk uitvluchten. Het Sarabandit krautrock Utopia verruilt het stadse zelfkant nachtleven voor imaginaire vluchtillusies. Geluidstovenaar Dylan Gamble opent de virtuele nooduitgang van het bestaan, de deur naar de toekomst. Het ademt in alles ook die New Yorkse disco paranoia en Londense New Romantics Blitz clubscene uit de jaren zeventig uit. Luxe flamboyante escapisme. Die nachtelijke romantiek heerst tevens in het zware postpunk gevaarte Tunnel Traps, waar bevreemdende echo’s in een retro sixties kleurenmengsel bad kopje ondergaan.

Lowering trotseert de bovennatuurlijke krachten. “They Said That God Is Dead”, waarom dan de door hem geschepte speeltuin niet de vernieling in werken. Een wervelwind aan huilend exorcisme, donderwolken en riffhypnose, aangestuurd door genadeloze percussieregenbuien en een kwaadaardige doembasgitaar. Hier pakt het rondspokende orgeltje van Dylan Gamble ook zijn eerste momenten om vervolgens niet meer los te laten. Blue Cat is met een beetje fantasie te herleiden tot de alsmaar voortzettende opwarming van de aarde. Een kolkende massa aan hete ritmes, gelanceerde drone aanvallen en een overdosis shoegazer noise. Een gedistilleerde mix aan stijlen waar de genotsmiddelen van afdruipen.

Het realistische militant roffelende Mystery gaat dieper op het gevaar van hallucinerende drugs in. Het niet kunnen ontwaken uit een eeuwigdurende trip en cold turkey afkickverschijnselen. Een dodelijke afloop wacht zijn ingecalculeerd precisiemoment af om de ziel op te eisen. Het is geen Luilekkerland snoepparadijs maar juist het achterste donkere kamertje van de hel. Ver weggestopt, voor het blote oog onzichtbaar, het uitschot van het rampgebied. Een gothic vreugdedansje in het schemerige maanlicht met het spacende muzikale effectenbehang als decor. Het traag psychedelische Traveller / Caravan is dan de volgende stap in de transformatie, de beschermde omgeving ontvluchten en de dagelijkse treursleur betreden. Een druggy stoner oer fossiel. Het negatieve dood en verderf schuldgevoel, Erase My Mind verlos me van deze angsten en stap het licht tegemoet. De verlossing ligt binnen handbereik. Hot Garbage zoekt naar oplossingen maar serveert je eerst een flinke dosis aan realiteitswaanzin voor.