De uit Saint Paul, Minnesota afkomstige indiepopband Hippo Campus brengt met Landmark zijn debuut uit. Er staat een tour door zowel de USA als de UK (o.a. de roemruchte keet Dingwalls) op het programma. Kortom: een zoveelste indiepopbuzz, die mee aangewakkerd wordt door de productionele kwaliteiten van BJ Burton (Bon Iver, Low) ?

Indiepopbands zijn meestal geen lang leven beschoren. En iets zegt ons dat dit ook van toepassing is op dit Hippo Campus. Aardige naam, daar zeker niet van, maar we hebben al zoveel indiepopbands zien komen en gaan dat we op onze hoede zijn. Fris jong groepje check, debuut check, kunstonderwijs check, wellustige indiepopsound check. Of de buzz terecht is of niet, daar valt niet direct een antwoord op te geven.

Het kwartet, bestaande uit Turntan, Stitches, Espo en Beans, komt nog maar net van de schoolbanken af. Onder het waakzaam toeziend oog en oor van Alan Sparhawk (het immer fabeltastische Low) nam de groep eerder al de EP Bashful Creatures (2014) op. Een jaar later kwam er South, een tweede EP waarop ze in het vaarwater van Vampire Weekend en (welja) Mumford & Sons kwam.

Op debuut Landmark horen we na de behoorlijk weirde vocal samples in intro Sun Veins, die vooral bedoeld is als aandachtstrekker, een loepzuivere, catchy indiepopsong als Way It Goes. Weinig poespas, gewoon het type goede, radiovriendelijke popsong waar Hippo Campus het patent op lijkt te hebben. Een song later is er het dromerige Vines, waarop het heerlijk freewheelen is en de band zowaar wat soulpoptoetsen aanbrengt.

Zonnige indiepop dus, al kan Hippo Campus ook intiemer werk aan zoals tijdens Epitaph dat mee dankzij vocoderstemmetjes onmiskenbaar richting Bon Iver lonkt. Het collectief experimenteert en ontdekt nieuw terrein, zoals onder meer tijdens het net iets te rommelig klinkende Simple Season. De groep is erg jong, nog een beetje groen achter de oren (de pittige drive van Boyish). Dus dan vergeef je al veel gemakkelijker dat ze zélf nog niet volledig weten wat ze nu juist écht willen (de hitsige, over-the-top disco van Western Kids dat de eerste kant afsluit).

Intussen horen we volop schijnbaar onschuldige indiepopparels zoals het trage, maar bloedmooie Poems. Het tempo daalt en er wordt meer ruimte gemaakt voor sluimerende, meer doordachte en op reflectie terende songs als Monsoon. Zo laat de groep een meer volwassen perspectief horen, dat gepaard gaat met een ander groepsgeluid. Goede songs hébben ze, zoals het zalig zondags luie Vacation.

Hun debuut mag dan wel vluchtig (zoals de korte shoegazeschets Interlude) klinken, toch is Hippo Campu vooralsnog een groep om in het oog te houden. Landmark is zeer zeker een erg fijn album, maar je voelt dat ze veel meer in zijn mars hebben. De bende tourt volop en mag onder meer op South By Southwest zijn indiepopkunstjes tonen. Het zou ons overigens niet verbazen moesten er nog meer festivals (terecht) interesse hebben in deze indiepopbuzz waar we ongetwijfeld nog veel andere en mooiere dingen van gaan horen.