Zo’n vier jaar geleden kwam de derde langspeler van Greg Copeland uit, evenals Steve Noonan wordt hij in de tweede helft van de jaren zestig vaak samen met Jackson Browne in Greenwich Village gesignaleerd. Copeland zat ooit aan de schrijftafel met Jackson Browne en ze speelden  samen in de band van Pamela Polland, destijds Copeland’s vrouw. In ’67 is er een gedeelde dubbellaar met demowerk van Noonan en Browne op Elektra. Op hetzelfde label verschijnt een jaar later het titelloze debuut van Noonan. Zo’n veertig jaar nadien bezorgt Peter Holmstedt me een promo van Selections From Bringin’ It Back Home’.

Via de Zweedse bezieler van Hemifran kan ik in 2020 Diana & James beluisteren de tweede  langspeler van Greg Copeland, de opvolger van het in ’82 met Jackson Browne als producer en zijn voltallige begeleidingsband  opgenomen Revenge Will Come. Via hetzelfde kanaal bereikt me vier jaar geleden het derde werkstuk The Tango Bar.

Op het  Empire State vinden we vier tracks terug opgenomen met nagenoeg hetzelfde muzikanten team als de opvolger. Naast producer en toetsenman Tyler Chester zorgen Greg Leisz en Val McCallum, gitarist Bij Browne, samen met Joe Henry’s ritmetandem Jay Bellerose/ Jenny Condos voor een geïnspireerde begeleiding.

Het start eerder rustig met het naar het poëtische songwerk van John Prine en David Olney lonkende Boon Time, er schuilt echter een onderhuidse spanning de lyrics. “Gunshot, ringtone, honey what we do know.”

In We The Gathered wordt de sfeer wat grimmiger .“Nation in pieces, people in pain, systematic bullshit…”, het parlando van Copelands verweerde stemtimbre creëert in combinatie  met huilende pedalsteel en scherpe snarenriffs een onbehaaglijke sfeer. Die vervaagt meteen in het  op piano, mandoline en de viool van Sara Watkins zwevende 4:59:59.

Het gehuil van coyotes die je in een kort intermezzo hoort werd naar verluid in Copelands achtertuin geregistreerd. Vervolgens komen we bij de meeslepende titeltrack die evenals We Gathered moeiteloos de zes minuten grens overschrijdt. ”Everybody got their own little jukebox, this is mine,” zingt Copeland.  Een jukebox van een oude songsmid, die we maar al te graag beluisteren, wordt hopelijk vervolgd.