Het voelt in 2004 al niet goed meer. Grandaddy continueert het succes met het op The Beatles en The Alan Parsons Project leunende gepolijste Sumday en daarna is het voor Jason Lytle wel klaar. Beter zal het nooit worden en het wat afgeraffelde Just Like the Fambly Cat voelt dan ook als een verplichte vingeroefening aan. De band heeft dan al besloten dat er geen vervolg komt en dat ieder zijn eigen weg gaat. Jason Lytle brengt een tweetal volwaardige soloplaten uit en trouwt met zijn jeugdvriendin. Dat huwelijk houdt niet lang stand. Vijf jaar later schrijft hij het verdriet van zich af, duikt met zijn voormalige collega’s de studio in en de Grandaddy doorstart is een feit.

Het prachtige goed ontvangen persoonlijke Last Place is eigenlijk de gehoopte waardige Sumday opvolger. De gedragen bandspirit is weer aanwezig en levert een geïnspireerd resultaat op. De droom om samen het podium te delen spat uiteen als Grandaddy amper twee maanden later met een ander groot verdriet geconfronteerd wordt. Bassist Kevin Garcia overlijdt plotseling ten gevolge van een beroerte, en ondanks dat de indierockband verschillende pogingen onderneemt om een doorstart te maken, kunnen ze het verlies niet plaatsen en levert het geen nieuwe platen meer op. Toch werkt het gezelschap stilletjes tijdens de lockdown aan een pianoversie om het twintig jarige bestaan van The Sophtware Slump te vieren, en nu gaat dus alle aandacht naar Sumday uit. Het romantische cassette idee, het met beperkte middelen muziek op tape zetten en kleinschalig onder de vriendengroep verspreiden.

Ik deel het enthousiasme van Jason Lytle niet helemaal. Voor de singer-songwriter is Sumday de perfectionering van het Grandaddy geluid. Zelf heb ik meer met dat simpele experimentele geklooi van het lofi Under the Western Freeway debuut, wat de vreemde elektronische gitaarnoise A.M. 180 novelty hit oplevert, en het net zo brutale maar oh zo duistere zorgvuldig in lagen dichtgemetselde The Sophtware Slump opvolger. Maar goed, iedereen heeft zijn favorieten. Sumday: The Cassette Demos valt een beetje samen met de aankondiging dat Jason Lytle een nieuwe Grandaddy plaat in de afrondende fase heeft klaar staan. Allemaal doordacht dus, en een prima marketing verkooptruc om de aandacht op Grandaddy te richten. Toch ben ik benieuwd hoe de rimpelige in zweet gewerkte tracks zonder de gladgestreken botoxbehandeling klinken.

Grappig dat juist die uitgewerkte Now It’s On versie dat gestoorde piano intro heeft, en ze met het geklik juist fragmentarische cameramomenten oproepen. Een geintje waarvan op de demoversie nog geen sprake van is. Ik krijg direct een antwoord op de vraag of de tegendraadse drummende tempoverschillen van Aaron Burtch ingeslopen foutjes zijn, of dat het daadwerkelijk de bedoeling is om hiermee de boel te ontregelen. Nou dat laatste is dus weldegelijk het geval. Toch gaat mijn voorkeur verder weldegelijk naar die pure stevig rockende rauwheid uit, met het koekblikken getrommel en waarbij de gitaar heerlijk het stof uit de versterker wegblaast. Now It’s On neemt afscheid van het verleden, en laat een herboren Grandaddy 2.0 horen, niet alleen muzikaal, maar ook zeker tekstueel.

Het uitgebluste in zichzelf verkerende I’m on Standby krijgt uiteindelijk een sobere spacende injectie, met langgerekte gitaaruithalen welke als demo nog aangenaam akoestisch primitief klinken. The Go in the Go-For-It blijkt oorspronkelijk een teder gespeelde pianoballade te zijn. Zonde dat ze hier van afwijken, en dit opstartpunt vergrabbelen. Grandaddy filtert de emotionele diepgang eruit, elimineert de kracht en maakt er een vlakke song van. Hoe ironisch is een zin als The Songs Cut Out Well That’s When I’d Had Enough dan, als ze zelf een nummer om zeep helpt. Bij de anti materialistische The Group Who Couldn’t Say supersterrensong schrapen ze het grunge randje en de futuristische krautrock er helaas vanaf, waardoor ze het grijs stilleven beeldend inkleuren en ze The Group Who Couldn’t Say het traag dragende effect ontnemen.

Bij heimweesong Lost on Yer Merry Way bewonenen ze de donkere hemellucht juist met schitterende sterren. Daar mis je iets in de sombere setting welke ze vervolgens helemaal rechttrekken. El Caminos in the West heeft dezelfde thematische Englishman in New York betekenis, je als een vreemdeling nergens thuis voelen. Het eindresultaat behoudt de ruwheid, maar voegt er wel een kindvriendelijke vertrouwelijk slaapliedje twist aan toe. Zo kan je een nachtmerrie ook ontkrachten. In de Yeah Is What We Had demo hoor je de opzet van het uiteindelijke licht psychedelisch symfonische Sumday doorheen. Waarschijnlijk doet deze als sleuteltrack dienst. Het trieste Passed out in a Datsun liefdesdrama is de werktitel van Saddest Vacant Lot in All the World waar het piano idee in tegenstelling tot The Go in the Go-For-It intact blijft en zo wel de plaat haalt. Het speels elektronisch Stray Dog and the Chocolate Shake toetsenwerk wijkt amper van het origineel af en memoreert glimlachend aan A.M. 180, al is het nu net een tikkeltje zoutloos te flauw.

In de OK with My Decay dinsdagochtend depressie van het afkickende junkiebestaan versmelt de cold turkey verwarring in het verdovende overwinnende verlangen om high te worden. Mooi om die twee versies naast elkaar te plaatsen. Het dromerige The Warming Sun staat bij de verlatingsangst van een dreigende scheiding stil. Verschillende pianodramatiek, waarbij het uiteindelijke resultaat net wat gemeend oprechter, serieuzer en filmischer van opzet is. Ze draven hierin wel erg door, dat mag gerust wat minder en kaler. De theatrale voorverpakte The Final Push to the Sum zelfreflectie popoperasong is in principe ook al kant en klaar, en hoeft alleen in de soundmagnetron nog ontdooit en verwarmd te worden. Sumday: The Cassette Demos geeft net wat extra inzicht in het opnameproces, maar is niet meer dan het zoethoudertje. Voor mij is de aangekondigde plaat veel interessanter.