Malta is een ideale vakantiebestemming, met eeuwenoude tempels en een heerlijke zomerse temperatuur. Maar voor muzikanten heeft het weinig te bieden. Begrijpelijk dat een band als ĠENN naar Bristol uitwijkt, in de hoop dat hun muziek daar wel aanslaat. Ze laten hun Cryptic Street verleden met debuutplaat Titty Monster achter zich en herdopen zich dus tot ĠENN. Verder verandert er behalve de inmenging van drummer Sofia Rosa Cooper in principe niet zoveel, het is hooguit net wat gestroomlijnder en minder hardrock gericht dan de Liminal EP. Leona Farrugia legt meer de nadruk op haar vrouwelijke zangpartijen. Het traumatisch van zich afschreeuwen heeft ze niet nodig om haar overtuiging in de songs te leggen. Oh ja, en niet vergeten, ze nemen een forse bagage aan mediterrane volkse cultuurbeleving uit het thuisland mee. ĠENN staat letterlijk in het Maltees voor genot, en dat genot is absoluut op de unieke Unum eenheid van toepassing. Doordat ze zelf de regie in handen houden straalt het album zeer die live belevenis uit. Onder de eigen Liminal Collective platenlabel vlag brengen ze de plaat op de markt.

Deze exotische aanpak overheerst in het speelse Oosterse Rohmeresse, waarin tevens een stukje traditionele fado zang te horen is. Deze van de Franse new wave-regisseur Éric Rohmer geleende titel staat in de dagelijkse verlokkingen van het leven centraal. Met de echo’s op de gitaren krijgt de postpunk een surfrock glans mee en waan je jezelf in de kleurrijke jaren tachtig. De verhalende manische gedachtegang van Leona Farrugia wordt door het I Wanna Stay In All Day, I Wanna Sleep In All Day, All Day! refrein getemperd. Het is beter om jezelf niet voorbij te lopen, al verlangt de fast lane maatschappij wel het tegenovergestelde van je. De hysterische It All Loped Ahead Of Me uitbarsting is de mentale zenuwinzinking als alles boven het hoofd groeit. De erfenis van het egocentrisme, de vreemdelingenproblematiek, de Brexit en de pandemie ellende. Ondanks de boosheid in de maatschappelijke teksten is ĠENN zeker geen boos feministisch damescollectief. Deze onvrede wordt op het sociale vlak veel breder gedragen. Rohmeresse verschijnt al een jaar geleden op single en is daardoor letterlijk de aftrap van Unum.

Na een stilte van een half jaar komt vervolgens de paniekerige fragiele A Reprise (That Girl) shoegazer leegte op plaat uit. De zelfverzekerde Leanne Zammit remt met haar bas het enthousiasme van de Britse percussioniste Sofia Rosa Cooper af. Met haar spokende ska gitaar van Janelle Borg krijgt het een multiculturele The Clash injectie. Leona Farrugia stoeit met kwetsbare triphop zangpartijen om vervolgens stevig tegen de grunge noise stroom in te gaan. Hier komen alle kwaliteiten samen, de groeispurt van die zes tussenliggende maanden werpt hun verrotte losgeweekte vruchten af. Het dromerige jazzy ritmische Days and Nights volgt al snel. Doordat Leona Farrugia hier haar melodieuze Siouxsie Sioux hypnosekant opwekt ligt deze meer in de lijn van Rohmeresse, al zorgen de vrouwelijke kwelgeesten grunts voor een naargeestig exorcisme sfeertje. Het beangstigende verwaaide The Cure bos met de starende gezichten is dichterbij dan ooit. Ben je dan nog niet overtuigt dan moet de wanhopige zoekende Calypso freejazz swing daar wel verandering in brengen. Het is mooi hoe ze saxofonist Oli Genn-Bash in de spotlights plaatsen, en dat hij het verschil mag maken. De vier singles zijn in ieder geval een fraaie introductie tot het volwaardige Unum.

Het opgefokte A Muse (In Limbo) bezit een laag gestemde mysterieuze nu-metal zwaarte. Malta is hoe dan ook minder gevoelig voor de wereldwijde hypes en sprokkelt gewoon het beste van de rocktradities uit de afgelopen vijftig jaar bij elkaar. Met de complexe freakende mathrock ritmes eist Sofia Rosa Cooper de aandacht van Heloise op. Leona Farrugia stelt zich hierin als een volleerde blueszangeres op, wat bezit die zangeres toch een breed assortiment aan stemlagen. Dan opent de dansbare Le Saut du Pigeon punknoise weer een ander deurtje van de schizofrene meerdere persoonlijkheden van ĠENN. Al ben ik blij dat ze geen gedragstherapeut op deze sound loslaten. Apparition No.7 metselt de nodige droomstapelmelodieën op elkaar om in een sterk fundament te eindigen. De luchtige Wild West jamsessie staat voor de verharde maatschappij waarbij de overstuurde saxofoon van Oli Genn-Bash voor een sterk staaltje aan moedige tegenspraak zorgt.

Het introverte The Sister Of heeft het poëtische van doemdenker Anne Clark. Zachtaardige tiener zolderkamer romantiek achter beslagen verregende ramen. Soms verlang je gewoon terug naar die tussenperiode in je leven waar volwassenheid wenkt, maar waar je achteraf gezien daar nog niet klaar voor bent. Het woest duistere The Merchant Of is zo onvoorspelbaar als het Britse klimaat, ondanks dat de zoetzachte vocale kant van Leona Farrugia die hier het verschil maakt, blijkt weer eens dat Oli Genn-Bash de onmisbare kracht is. Gun die saxofonist een basisopstelling in het geheel. Door het improviserende concertgevoel ontbreekt de strakke eindregie om van een meesterwerk te spreken, maar wat levert ĠENN hier een indrukwekkende plaat af.