Shirley Manson en haar mannen maken een comeback. Niet verwacht, toch leuk. Maar over de hele linie jammer genoeg niet zo sterk als gehoopt.

Het leek er op dat de koek voor Garbage enkele jaren geleden echt op was. “We vinden niets zo sneu als bejaarde popsterren, dus we stoppen voor wij sneu worden”, zei frontvrouw Shirley Manson destijds. Maar zowaar, de band is weer bijeen en met bandleden die ver in de vijftig en zelfs al begin zestig zijn, lijkt de uiterste grens van wat ‘bejaarde popsterren’ zijn te worden opgezocht.

Not Your Kind Of People is muzikaal in grote lijnen een voortzetting van wat de band op de eerste twee albums deed. Dus poppy alternatieve liedjes (of alternatieve poppy liedjes) met een vleugje rock, vleugje electronica… Een geluid dat eigenlijk al vrij snel na het eind van de jaren ’90 gedateerd was en waarop de band – wat betreft het bereiken van de massa en de hitlijsten – met haar laatste albums de tanden stuk beet. Dat laatste doet Garbage hier af en toe ook weer. Degelijk uitgevoerde en prima geproduceerde nummers als Battle In Me en Man On A Wire zijn op zich prima, maar klinken gewoon niet zo fris en fruitig als de band zelf wel klonk toen ze net doorbraken in het postgunge landschap van halverwege de jaren ’90. Terwijl die genoemde liedjes zo op het debuut, of op opvolger Garbage 2.0 hadden gepast. Maar wie het titelloze debuut van Garbage nu opzet, zal ook merken dat het album de tand des tijds maar moeizaam heeft doorstaan.

Neemt niet weg dat er wel een aantal erg geslaagde tracks op Not Your Kind Of People staan. Een nummer als Big Bright World lijkt geschreven om deze zomer menig festivalweide in vuur en vlam te zetten en vraagt om massaal meezingende menigtes. Het ingetogen Sugar laat horen dat de band wat psychedelische invloeden in het totaalgeluid heeft toegelaten en kruipt vrij snel onder de huid. De single Blood For Poppies laat horen dat de band ook nog zeker wel radiovriendelijke licht alternatieve pop kan maken. Maar daar tegenover staat dan weer een draak van een I Hate Love, een liedje waar menig Oostblokland zich voor zou schamen als ze er mee op het Eurovisie Songfestival zouden verschijnen. Not Your Kind Of People hinkt dus een beetje op meerdere gedachten en is (op dat al genoemde I Hate Love na) zeker niet slecht, maar ook geen album om heel overtuigd een doorstart mee te maken. Afsluiter Beloved Freak laat horen hoe de band anno 2012 zou moeten klinken. Een open geluid, prima productie (geldt overigens voor het hele album, mag ook wel met drie producers in de gelederen), mooi liedje. Zetten ze die lijn voort, is een zesde album meer dan welkom. Blijft Garbage achteruit turen, zouden ze wellicht de eer aan zichzelf moeten houden en stoppen voor het sneu wordt. Zoals ze jaren terug ook al hadden bedacht.

Garbage – Not Your Kind of People

1. Automatic Systematic Habit
2. Big Bright World
3. Blood for Poppies
4. Control
5. Not Your Kind of People
6. Felt
7. I Hate Love
8. Sugar
9. Battle in Me
10. Man on a Wire
11. Beloved Freak