De Britten hebben een gevoel van humor waarin de nodige zelfspot verborgen zit. Vaak staat hierin het leven van de gewone man centraal, en verpakken ze het op een gentlemen achtige manier. Veel minder plat dan hun Amerikaanse variant, met goed doordachte grappen. Zelfs bij de als maar voortdurende Brexit klucht is er in het parlement ruimte voor een lolletje. Juist de typische zelfspot getuigd van een hardheid die in het dagelijkse leven te relativeren is.

Ook in de muziek zijn er tig voorbeelden te noemen die dit op een aangename manier combineren. Zo zijn de heren van The Kinks, Madness, Pulp, Kaizer Chiefs en Blur daar meester in. Het uit Coventry afkomstige FEET bezit die kwaliteit, ondanks de geslaagde parodie op het kenmerkende Engelse ontbijt, (nog) niet, welke op de albumhoes van What’s Inside Is More Than Just Ham centraal staat. De hamvraag is (om maar in het flauwe thema te blijven) of FEET een goede plaat heeft afgeleverd?

Natuurlijk hebben ze dat! Al is deze op geen enkel vlak origineel te noemen. Zelf gun ik elke band de kans om hun eigenheid te bewijzen. Iedereen is beïnvloed door andere acts, het mooie is om hiermee aan de slag te gaan om tot een eigen sound te komen. FEET heeft op dat vlak totaal geen moeite genomen. Nogmaals, ik vermijd het liever, maar ik kan niet anders dan concluderen dat dit wel een behoorlijke Blur rip-off is. We gaan terug naar 1995, en we draaien de albums Parklife en The Great Escape helemaal grijs.

Wat is het hilarisch om Blur niet bij de grote voorbeelden en interesses te noemen. Frontman Jeep ademt in alles Damon Albarn uit. Ik verwacht zelfs dat hun voeten hetzelfde ruiken. Ook de achtergrondkoortjes zijn letterlijk en figuurlijk geknipt en geplakt. Met moeite kan ik dit gegeven loslaten. En toch staan er geen slechte songs op de plaat. Het is allemaal zo strak, catchy en punky, en het luistert heerlijk weg. Met net een tikkeltje steviger rockwerk ondernemen ze een poging om er een eigen draai aan te geven, maar ze raken hierdoor alleen meer verder in hun eigen camouflagenet verstrikt.

Laten we reëel zijn, er is buiten de Britpop in de discosong Ad Blue ruimte voor retro dansinvloeden. De veelzijdigheid die op de plaat vrijwel ontbreekt, is er dus wel. Bassist Oli en drummer Hookings zijn sterk op elkaar ingespeeld. Die basis staat hier absoluut als een huis. English Weather heeft het dromerige van de Madchester rage, en bij Axe Man is ergens de funkende postpunk uit de jaren tachtig hoorbaar. Het kan in het thuisland met gemak de nieuwe hype worden, maar hier ligt What’s Inside Is More Than Just Ham wat zwaar en ongezouten op de maag. Geef de peper alstublieft even door.