De luisteraar op een dwaalspoor brengen met een mix van hitsige Eurohouse, demonische soulpop, new wave trance, industrial noise en hier en daar de nodige Oosterse elementen, en dit alles in één nummer? De door Written in Music eerder geïnterviewde jonge hondenband Fat Dog krijgt het voor elkaar. Alsof je bij Vigilante getuige bent van een geheim Zweeds verbond, waar Viagra Boys de uitgerangeerde zanger van Army of Lovers uit de goot plukt en bij het gezelschap voegt, hem een handvol aan pillen toestopt en vraagt of hij een door Trent Reznor van Nine Inch Nails geproduceerd gangsterrap nummer wil inzingen. Alleen komen Joe Love en zijn kameraden gewoon uit Zuid Londen, al hebben ze wel verschillende keren voor Viagra Boys geopend.

De gekte startte, hoe toepasselijk ook, ergens in de waanzin van corona toen men strooide met complottheorieën om verwarring te veroorzaken en vervolgens die verwarring in een nieuw soort van denkwijze omzette. Woof is kitsch, fout, provocerend, geniaal, flauw, achterhaald, vooruitstrevend, vreemd, maar wel heel erg lekker. Juist het hokjes denken wordt hier flink met een korrel zout genomen. Een rebelse antireactie met een hoog schlager kermis kroegentocht gehalte. The Tubes noemden het ooit ergens in 1975, ja echt, al voor de punk revival, White Punks On Dope, en dat gevoel roept Fat Dog ergens ook wel op. Compromisloos, tegendraads eigenwijs.

Het begon allemaal een jaar geleden met het nerveuze zeven minuten durende King of the Slugs. Feestende Old school gothic wave met oppeppende beats. Theatraal uitpakkend en die randverschijnselen met de nodige tierelantijntjes versierend. Fat Dog bevond zich op verboden gebied toen ze daar vervolgens traditionele Russische hoempa volksdeuntjes met gabber ska inmengden. Ze zetten zich in ieder geval op indrukwekkende wijze op de kaart en het leverde genoeg geroezemoes en mond tot mond reclame in het rockklimaat op. Voeg daarbij de spraakmakende intensieve wilde liveshows toe waar de massa in een kolkende menigte verandert en de hype was geboren.

De brutale All the Same Electric Body Music volgde in de winter rond de jaarwisseling. We waanden ons letterlijk in 1989, waar de Britpop opgedroogd op een doorstart wachtte en ze in eerste instantie door het Amerikaanse gitaargeweld overrompeld werd. De verrassing zat hem in het met new age kinderkoor opgestuwde I Am the King dat zich naar een overweldigende climax toewerkte. De overwinnaarskracht van een drugsroes, het strijdlied der hooligans die ook dat saamhorigheidsbesef uitstralen.

Mijn schoonzus zou het geinige muziek noemen, en dan weet je al dat het op muzikaal vlak niet veel voorstelt. Geinig is tegenwoordig gelijk aan niet zo bijzonder, grappig en leuk. Leuk is net zo’n jeukend begrip. Van Fat Dog krijg je jeukende allergische vlekken, en dan is het stiekem erg fijn om onbeschaamd aan die korsten te krabben, gewoon omdat het zo prettig aanvoelt. In het land dat ons ooit de Spitting Image, The Young Ones en Monty Python satire schonk, is er ook plek voor Fat Dog. Wither jat schaamteloos de Breakthru baslijnen van Queen, Freddie Mercury zou hier de humor wel van inzien. Door de Brexit leven we in een Spinal Tap circus, waar we telkens in dezelfde valkuil duikelen. We dissen het rechtssysteem en verlaten als tevreden verliezer de arena.

Het serieuze Running en het zelfdestructieve Closer to God voeden zich beide met haakse freejazz en opera uitbarstingen. Maatschappelijke onvrede, en vooral met heel veel angst. Deze tracks misstaan tekstueel niet tussen het recente Fontaines D.C. en Idles werk. Clowns laat zich publiekelijk door de vocoder aanranden, en het wordt allemaal geaccepteerd. Zo laag zijn we ondertussen weggezakt, zo laag zelfs dat de piano er een lachwekkend boyband ballad einde aanbreit. And So It Came to Pass, de nare droom komt tot een einde. De mensheid sterft, maar de trouwe overvoede viervoeter blijft ons vrolijk toelachen. Woof is meer dan een geinige plaat.