Geraniums zijn niet sexy, hip of modern. Geraniums staan voor uitgerangeerd, nutteloos en een leegte die ontstaat als je in de maatschappij niet meer meetelt. Langzaam wegteren in vergetelheid, verscholen achter de flora en fauna van een gepasseerd bestaan. Het uit Bordeaux afkomstige Équipe de Foot heeft niks met voetballen te maken, al poseren Alexandre Cabanac en Michaël Martin tijdens fotosessies wel vaak in het tenue van Les Bleus.

Geranium is minder kaal destructief en minder primair lo-fi noise als de Marilou en Chantal zusters en teert niet zo sterk meer op het schreeuwerige overstuurde grunge punk geluid. De klassieke pianobasis van An Empty Space Is Not Filled With Air intrigeert, inspireert en smeedt die zuigende sluimering in transparante industrial om. An Empty Space Is Not Filled With Air verwelkomt het geweten, de stille getuige welke een benauwende nevelsfeer oproept. Het camouflerend rookgordijn met mistige vragen en laaghangende schaduwantwoorden. Het psychedelische griezelig profetische 15 Octobre kondigt het einde der dagen aan, de Apocalyps.

Cosy Nothing, Moving Coffin, bijrijder van het tijdsbesef. Een onbetrouwbare gids, voorgeprogrammeerd als een ingesteld TomTom navigatiesysteem. De verlenging van de toekomst staat in een uitgestippelde reisplanning vast, met de sober gefloten onschuld van retro jaren zeventig bevliegingen. Puur en naïef als een breekbaar kinderhartje. De overgang naar het heldhaftige emocore krijgersspel, inclusief fucked up punktribals en zenuwslopende gitaar golven die in staaljagersgang crashend te pletter vallen. Episch groot uitwaaiend in SLVOTE, de opruiende Teenage Kicks Think, Blink, Breathe, Blink, Speak, Blink, Breathe cyberpunk. Lome plakkerige Quatre -Vingt-Quatorze depressies spelen met hardzachte uitgekookte passages, en herplaatsen zich in de gewelddadige ronkende gitaarescalaties uit de jaren negentig.

A Silly Seal, Asleep, Rolling Down a Hill, een niet grappige killing joke. De ernst van het leven, de triestheid van het bestaan gesnoerd in een strak getrokken swingende muzikale rollade. Verslavende druggy Drunk at Best alcohol escapisme, de zondagochtend katerachtige Love, Beers, and a Queen Size Bed druilerigheid. Melancholy Eyes, het observerende uitschot, het gepijnigd vermaak van uitkrijsende instrumenten. Producer Johannes Buff werkt in het verleden al met Sonic Youth kopstukken Thurston Moore en Lee Ranaldo, en perfectioneert hier de gedachtegang van het eigenzinnige Franse duo.

Ook Équipe de Foot probeert het ontrafelende geheim van de oor suizende wall of sound te doorbreken, openbreken, een doorgangsdeur te beitelen welke de nooduitgang naar de harmonie tussen de schoonheid van herrie en de duisternis van de popkant vormt. Geranium verlangt naar vroeger, de veilige vrijheid. Laten we als uitgangspunt het jaar 1994 nemen, de Britpop, triphop en vooral de Amerikaanse gitaarrock. Geranium voelt als na een lange afwezigheid het ouderlijke huis opruimen, maar is tevens de angst van het loslaten, de onzekerheid en het huidige gedeelde wereldverdriet.