De in New York gebaseerde multi-instrumentaliste Emily Wells staat vooral bekend omwille van haar bijdragen op viool. Toch brengt ze met een grote regelmaat ook solowerk uit, waaronder het net uitgekomen In The Hot EP.

Opmerkelijke albumhoes, die bestaat uit diverse gefragmenteerde stills van een balletdanseres. Een bijzonder geval, zo blijkt al gauw. En dat is de muziek die multi-instrumentaliste Wells uit haar instrumenten tovert ook.

In de hoesnota’s van dit in Stockholm opgenomen album licht ze toe dat In My Time Of Dyin’, een stokoude gospeltraditional is die geïnspireerd werd op Psalm 41:3. Ze nam de song op ter ere van Sam Nye die enorm veel van de Bob Dylan versie hield. Wells’ versie wijkt behoorlijk af van de Dylan versie en andere covers, maar doet het nummer in wezen wel eer aan. Hier steunt ze op traditie, maar ze is eigenzinnig genoeg om verschillende stijlen en genres te gebruiken. Zo is ze gek op hiphop en ook dat laat ze vaak horen. Check gerust haar cover van The Notorious B.I.G.’s Juicy.

Ook de andere songs op deze set, die enerzijds bestaat uit eerder onuitgegeven werk en anderzijds uit liveversies van oudere nummers, mogen er best wezen. Emily Wells beschikt over een koppigheid die verwant is aan het vroegste werk van Cat Power, nog zo’n eigenzinnige artieste wiens belangrijkste werk eigenlijk bestaat uit de meer obscuurdere titels.

Identiteit lijkt het belangrijkste motief op dit album te zijn, zo blijkt uit de uit haar vorig album Promise gehaalde liveversie van Pack Of Nobodies die door beats geschraagd wordt. Over de in Balkanachtige vioolsferen gedrenkte titeltrack In The Hot verklaart ze dan weer dat ze het schreef na het zien van A Streetcar Named Desire en dat de song gaandeweg mee ingekleurd geraakte door de verkiezingen in de States en de dood van Leonard Cohen. Daarmee geeft ze een nogal intrigerende uitleg voor een uiterst bevreemdende song.

Het valt moeilijk om echt grip te krijgen op het werk van Wells die telkens weer, ook live, nieuwe, onverwachte wegen inslaat. Zo is er het hypnotiserende Antidote en het door klassieke muziek geïnspireerde Symphony 1, afkomstig uit het in 2008 uitgekomen Symphonies: Dreams Memories & Parties. Op het einde is er I’m No Heroine, dat opgedragen wordt aan schrijver James Baldwin.

Alles samen heeft deze koortsachtig klinkende EP, waarop ambient, gospel en folk met elkaar gemixt worden, de lengte van een fullalbum. In een kleine vijftigtal minuten sleept Wells je op kenmerkend eigenzinnige wijze in haar unieke geluidswereld. In The Hot is een erg geslaagd album van een straffe madam die live haar eigen samples creeert en zo een one woman band wordt.

Emily Wells – In The Hot EP:

1. Pack Of Nobodies (clean edit)
2. In The Hot
3. Antidote (live)
4. Symphony 1 (live)
5. Put It Down On Me
6. In My Time Of Dyin’
7. I’m No Heroine
8. In The Hot pt 1 (radio edit)
9. In The Hot pt 2 (radio edit)
10. I’m No Heroine (radio edit)