Van historische misstappen en gemaakte fouten leren. Het is niet vreemd dat de hedendaagse wereldcrisis tot de angstcultuur welke begin jaren tachtig het grimmige aardse bestaan karakteriseert te herleiden is. We grijpen tegenwoordig naar de realistische horrorscenario’s van een cultserie als Stranger Things terug, waarvan de Kate Bush Running Up That Hill sleutelsong met zoveel liefde en warmte ontvangen wordt. Koude Oorlog dreiging, vernietigende Blood Brother AIDS problematiek, zure regen triestheid, uitzichtloze werkeloosheid en de fatale oliecrisis. Emily Wells, geboren in het prille winterstartpunt van november 1981, raakt gefascineerd door de opbloeiende kunstenaarsstromingen die de soberheid van de jaren tachtig inkleuren.The Dress Rehearsal, met liefde bewapend. De generale repetitie voor de definiërende vervolguitvoering. Zonder deze cultuurverschuiving komt het New Gold Dream verlangen niet zo sterk in de materialistische nineties tot ontwikkeling.

Big Brother Is Watching You, de vooravond van de profetische 1984 George Orwell roman. Op vierjarige leeftijd leert Emily Wells hoe ze de treurviool moet beminnen, al is liefde dan nog een vaag begrip. In eerste instantie dus nog een speels bevriend instrument, waarbij later ook de pianovaardigheid, cello diepgang, gitaarakkoorden en synthesizertoetsen zich voegen. Een multi- instrumentalistische basis waarbij Emily Wells muzikale genre vervaging toepast, en niet geheel onbelangrijk, haar dromerige sprookjesstem een steeds prominentere hoofdrol toedeelt. Regards to the End heeft zeker ook iets filmisch nostalgisch, maar valt zeker niet als retro te kwalificeren. Emily Wells spookt doorzichtig door de albumtracks heen, het verleden een stem meegevend.

Hoe heerlijk kan anonimiteit zijn. Geen verantwoording, geen principes, alleen emotieloze executie. De schemerzijde van I’m Numbers is het verraad, de onwetendheid, de maatschappelijke depersonalisatie en het ziekelijke bedrog. Het gevaar, de onveilige seks en de parasiterende dodelijke eindbestemming. Zware zagende violen, muterende elektronica en die overheersende twijfelzang. Overgave of escapisme, nieuwsgierigheid en begeerte. Emily Wells vertaalt kleingehouden kwetsbaarheid en prikkelend onwetendheid naar klassieke passages. Wat bevindt zich aan die andere kant van de deur? Hoe ver ga je in je kunstzinnige idealisme? Is het waard om in het klassieke artistieke Love Saves the Day epos schrijnende natuurbranden en martelaarswaanzin tot de dood aan toe hiervoor te gebruiken of te misbruiken?

De eeuwig voortdurende sado machistische Two Dogs Tethered Inside tweestrijd tussen goed en kwaad. Satan en God, warm marmer rotsvast verhard. Klinisch futuristisch met de dagdromerige kilte van uitgetekende nachtmerries en bemiddelende klarinetten. All Burn No Bridge. Roetzwarte zielenvegen, afbladderende overbruggingsfase. Het springverende rekvermogen is zelfs uit die neerwaartse spiraal verdwenen. Het AIDS gerelativeerde moederlijke Come On, Kiki, de onbemiddelde toeslaande David’s Got a Problem piano stilte, en de Arnie and Bill to the Rescue triphop dramatiek koppelt de overlevende ramp besparende Kiki Smith aan liefdesslachtoffers David Wojnarowicz, Bill T. Jones en Arnie Zane. De laatste in memoriam dodendans, The Dress Rehearsal, de generale repetitie voor de vervolguitvoering van het decadente New Yorkse jaren tachtig kunstenaarswereldje. Voor altijd in vervallen wijken, groene Manhattan kustlijnen en uitgeleefde metrostations vastgelegd.