De dood, het grote onbekende. Hoe vullen we die leegte vervolgens in. De dood brengt ons samen, maar drijft ons ook uiteen. Sarah Assbring bereidt zich op die grote verandering voor, zoekt antwoorden en gaat de dialoog aan. Als El Perro del Mar haalt ze winst uit het verlies door het verdriet vast te leggen. Ze koestert de overledenen in een tiental donkere songs. De pandemie heeft er hard ingehakt, heeft levens opgeëist, heeft Sarah Assbring met de nodige vragen achtergelaten. In het breekbare Big Anonymous zoekt ze troost, deelt ze troost. Het is allemaal zo fragiel als een winterse glazen sneeuwbol, waarbij de opgeschudde deeltjes langzaam landen.

Zo voelt het sprookjesachtige Big Anonymous aan. Ze haalt de dood uit de taboesfeer, benoemt het net niet letterlijk bij de naam, maar in alles komt die hang naar het sterfelijke einde terug. Thematisch is Big Anonymous het vervolg op de vrolijke soulfolk popliedjes van From the Valley to the Stars waar ze de hemel als een gelukzalig bevredigend toekomstperspectief neerzet. Die nieuwsgierigheid maakt nu voor angst plaats, de toon is dwingend duister, waarmee ze zich tekstueel op het dark metal vlak begeeft en hier een serene gothic twist aan toevoegt. De reis door het niets trapt toepasselijk in het instrumentale Underworld af. Het onwetende, de mijmering in stilte, zonder woorden maar wel met de veelzeggende rondfladderende strijkers die zich aan de krachtige cello hechten.

Die stilte wordt door de ritmische ingezette Suburban Dreams kruistocht vervolgt. Kerkelijke darkwave dreampop, met sprankjes hoop, geloof, liefde, maar ook met twijfel en rusteloosheid. Sarah Assbring wacht op het onvermijdelijke onbekende. De synths dopen de song in eighties nostalgie onder, wringen de laatste druppels eruit en geven er een typische El Perro del Mar aanvulling aan. Iets liefdevols, iets troostends, met gevaarlijke industrial drones die loerend de spelonken van Suburban Dreams bewonen. We zwemmen hulpeloos in de Cold Dark Pond duisternis rond. Een regenval van neoklassieke instrumentatie die de engelenzang van Sarah Assbring diep laat gaan, en die haar vervolgens naar de hoogtes laat reiken. De sterrentocht tussen hemel en aarde, hypnotiserend in glinsterende wenkende klanken, dan weer liefdevol moederlijk, dan weer verraderlijk vijandig.

Tijd is slechts relatief, het is de mens die deze in dagen, uren, secondes documenteert. De In Silence eenzaamheid is de ruimte tussen het tijdsbesef en het universele niets. Slechts fracties van momenten, zwevende in gevoelloosheid en rust. De gedachtes uitgeschakeld, om vervolgens hard in de realiteit te vallen. Welke bovenaardse goddelijke kracht heeft het recht om te kwetsen, te pijnigen, en vervolgens wijselijk de mond te houden. Hier bevindt Sarah Assbring zich tekstueel op de Running Up That Hill (A Deal with God) conversatie van Kate Bush. Ze gaat het gesprek aan, maar krijgt geen antwoord terug.

Na het heftige nadreunende In Silence einde waar onverwachts een verontwaardigde huiveringwekkende mannenstem nederdaalt, zijn deel opeist en het wantrouwen bestraft is de behoefte naar bezinning extra groot. Sarah Assbring werkt zich jammerend wenend door The Truth the Dead Know heen. De definitieve overgave komt in het toegankelijke Between You and Me Nothing meisjesachtige popliedje. De onschuld in het verlangen naar serene vrede, als we in stof vervagen en in stilte verdwijnen. We stellen het laatste afscheid zo lang mogelijk uit. De duistere verdovende van Burt Bacharach Please Stay geleende ruis twijfelt aan die overgave. Het is een bewerking van een vijf jaar oude single, waar de nodige jaren vijftig bubblegum gospel vervreemding aan toegevoegd is.

De begrafenis treurstemming van het rondspokende Wipe Me Off This Earth houdt zich krampachtig aan het laatste vaarwel vast, toch is loslaten hier het sleutelwoord. Het in Scandinavische folk roots doordrenkte One More Time liefdesdrama wordt door de uit Bristol afkomstige elektronica producer Vessel gearrangeerd, die er een kenmerkend avontuurlijk triphop sausje overheen giet. Die achtergrond hoor je misschien nog wel meer in de filmische Kiss of Death nachtmerrie terug, waar Sarah Assbring als een onwetend elfje doorheen huppelt. De dood als iets moois, de afsluiting van een tevreden cyclus. Toch is het overstuurde orkest hier nog niet klaar voor, en gaan ze het onvermijdelijke gevecht met de zich amper staande houdende zangeres aan. Na het slotakkoord wordt letterlijk de stekker eruit getrokken, het is klaar. Het vanuit het hart en ziel gecomponeerde Big Anonymous roept het begrip voor de dood op, een buitenstaander die zich onwenselijk binnendringt.