Het leek een tijdje stil te zijn rond Edie Brickell, de Texaanse singer-songwriter die eind jaren 80 van de vorige eeuw wereldfaam verwierf, samen met haar band New Bohemians. Dat kwam vooral door hun debuutalbum Shooting Rubberbands At The Stars, met daarop de hit What I Am. En natuurlijk maakte haar huwelijk met Paul Simon (in 1992) haar niet minder bekend.

De oplettende lezer zal in de eerste zin het woordje ‘leek’ zijn opgevallen. Dat staat er bewust want, ondanks dat Brickell’s laatste soloalbum Volcano alweer uit 2003 stamt, in de jaren daarna heeft ze nog wel degelijk muziek gemaakt. Niet altijd verschenen die nummers op een album, ze zette ze regelmatig ‘gewoon’ online. In 2006 maakte ze samen met New Bohemians nog het goed ontvangen Stranger Things en in 2007 begon ze zelfs een nieuwe band (samen met Harper Simon, haar stiefzoon/zoon van Paul Simon), die de naam The Heavy Circles kreeg.

En nu laat de bijna 45jarige dus opnieuw van zich horen. En hoe! Niet alleen komt ze namelijk met een nieuw soloalbum, ook heeft ze met een nieuwe band een album gemaakt. En ja, allebei komen zo ongeveer gelijk uit. Over het waarom zegt Brickell: “It’s like a horse race, both projects are kicking in the stall and I gotta let ‘em run.”

Goed, de recensie over The Gaddabouts is binnenkort te vinden op WiM, eerst gaan we verder in op het nieuwe soloalbum van Edie Brickell, dat dus haar naam draagt. Producer was mede-Texaan Charlie Sexton, die je wellicht nog kent als gitarist voor Bob Dylan, Lucinda Williams en Shawn Colvin. Het album telt tien nummers. Het begint met het aanstekelijk ritmische Give It Another Day, zo’n nummer waarbij je jezelf al snel betrapt dat je met je voeten aan het meetappen bent. Met Pill laat Brickell horen de maatschappij nog altijd kritisch te kunnen bekijken: voor elk probleem hebben we tegenwoordig een pil, waarvan we denken dat die het probleem oplost. Door het fijne ritme, een leuk gitaarloopje en een mooie achtergrondzang een lekker nummer. Always is heerlijk speels, door de piano en die Brickell-manier van zingen, zoals bijvoorbeeld Regina Spektor dat ook zo mooi kan.

Het valt trouwens in zijn algemeenheid op, dat de gitaar wat achterwege blijft, vergeleken bij voorgaande albums. Hiervoor in de plaats is de piano nadrukkelijker aanwezig. Het album kent een fijne afwisseling: van ballads, zoals het sfeervolle en prachtig gezongen (gedragen is nog een beter woord) It Takes Love tot aan het iets steviger Been So Good.

Het sleutelwoord voor het album is het al eerder gebruikte ‘aanstekelijk’. En ook belangrijk om te melden, de stem van Brickell staat nog altijd als een huis. Concluderend kan gesteld worden: dit is zo’n album dat aan het einde van het jaar niet in een Top5 zal komen, terwijl er toch geen negatief woord over te zeggen valt. Oftewel zo’n tijdloos album dat je over twintig jaar nog met evenveel plezier draait!