Disturbed is duidelijk ‘disturbed’ over de gang van zaken in deze ‘divisive’ wereld. Divisive? Een ‘divisive society’ is per definitie onvriendelijk, want veroorzaakt grote onenigheid tussen mensengroepen, teert op politiek die uiteendrijft, die in het extreme met partijen komt te zitten die elkaar het liefst rauw lusten. Disturbed vindt veel hiervan terug in the fucked-up state of things rondom hen heen, leefgemeenschappen waar hyperpolariteit massaal in het hele doen en laten wordt geïnjecteerd, waar het vol loopt met ‘polarisatiejunks’, hunkerend naar hun permanente steroïdenshot verontwaardiging. Wat vandaag om ons over op te winden?  Om er vervolgens ontzet mee aan de haal te gaan op hun sociale media. Sjonge, schone missie…

Draiman, Donegan, Moyer en Wengren. Vanuit donderende diepten van sinister dreigende elektronica breekt dit krachtig Disturbed met de brute industrialmachinerie van Hey You hun achtste album open. Voorbode, onder een potig nu metal-gesternte, van meer dan vier minuten bonkend doorslaande drums, krakende riffs, hels refrein om massaal mee te brullen en de boven alles grootse, stotterend uitgezongen Divisive-wake-upboodschap: “Hey you, je zoekt vijanden die er niet zijn, zie je niet dat je je eigen vijand wordt.”

Dreigend zware kleppers als oorwurm Bad Man en catchy titelnummer Divisive met hun direct melodieus aanslaande hooks, riff’s, scherpsnijdende solo’s en rollende drums scheuren vervolgens door je metalstraatje, met Draiman’s kortblaffende vocals als wegwijzer. Dan weet je dat het oldskool harde Disturbed weer volop de zwarte lakens uitdeelt. Donegan’s knalharde riff op Divisive, de song, was z’n allereerste voor het hele album. Draiman, meteen smoor erop, voelde terstond de wilde inspiratie voor hun hele nieuwe heavy-metalverhaal stromen. De perfecte muzikale chemie tussen de al 25 jaar in die bezetting samenspelende bandleden deed de rest.

Ook geen ontsnappen mogelijk aan de geweldige rockgroove van rechttoe rechtaan agressief strijdnummer Unstoppable, met krachtig mitraillerende gitaarriffs, zwaar ritmisch trommelvurende drums, aangejaagd hijgende staccatovocals en vooral het moord en brand roepend refrein opvliegend tot in de sterren. Kwestie van de songtitel even eer aan te doen. Ook de melodie van de retro-felle liefdeshandleiding Love to Hate nestelt zich daarop onmiddellijk onder de hersenpan. Iets trager voeden de duellerende gitaar en drums het vuur van Feeding the Fire en daar is dan drommels Draiman weer, met een gepeperd middel tegen hoogopflakkerende vlammen in jezelf.

In de krachtige mainstreamballad Don’t Tell Me brengt Draiman als een haantje netjes zijn emotioneelste rockoperastem in stelling, want er is hoog bezoek. Volgt het romantisch duet met klassebak Ann Wilson van Heart. De song trekt zich gestadig heavy in trance op tot ook de hele groep haar invalt en de als de bliksem solerende gitaar van Donegan versnipperend overneemt. Andermaal sterk, heavy en vol eclatante riffs volgt het emanciperende Take Back Your Life, openend met z’n hakkerig geslijp der messen. Op full speed-runner Part of Me steelt, tussen de diverse keeloefeningen van brulboei Draiman, vooral de demonstratie sinister grijnslachen de show, als ultiem voorspel op het ontvlambare Won’t Back Down. Met zijn ‘hey hey’s’, ‘come on, come on’s’ en ‘get up, get up’s’ wil Draiman voor alle uitzinnige ragers op het plein waarschijnlijk toch nog een laatste opmontering kwijt. Vurig opverende coupletjes, sappige refreintjes, onder riffregen schieten ze alle voorbij. Met wat een energie is dit Disturbed herboren, weet het zijn achtste hitsigste seance sinds jaren met waardige pittigheid af te sluiten.

Dit Disturbed klinkt fris, melodieus en is heavy as hell uit de pandemie gekomen. Ze gooien die twee jaar frustratie nu right in your face. Het viertal uit Chicago is een al tijden vertrouwd, verfijnd rockmerk van het zwaarste kaliber. Met altijd hoogst vriendelijke, meeslepende hitmetal, voorzien van dynamische anthems, daarmee volgen ze hun succesvol beproefde formule en daar is – let wel – helemaal niks mis mee. Slechts één enkel trager slepertje dus deze keer, voor de rest alleen maar adrenaline en verhoogde lockdownagressie. Alles tweemaal erdoor draaien en je zit als toen joelend weer in je eenmanskoor, headbangend, frettend aan je luchtgitaren.

En neen, uiteraard hint Disturbed met zijn Divisive-message in de plaattitel wel allerminst op zichzelf. Maar toch, of ze ‘t nu willen of niet, onvermijdelijk zal een, net als een Metallica, Ghost en consoorten, al zolang aan de kassa triomferend Disturbed in het metalgild sowieso tegen wat ‘divisive’-polarisatie aanlopen. Te gepolijst, te AC/DC-gewijs verrassingloos inwisselbaar, tegen zo van die oprispingen. Al doen mainstreambands als Disturbed er dan alles aan om zo weinig splijtzwam mogelijk voor de dag te komen, altijd zal het dédain wel een stuk hun deel blijven.  En dan nog zal het metalgild hoe dan ook toch altijd het vriendelijkste publiek ter wereld blijven. F**k division! Uitstekende plaat.