Hoe mooi is het toch dat Bureau B oude Krautrock en elektronica releases opnieuw onder de aandacht brengt en deze een tweede kans gunt. Zo’n 10 jaar geleden was het uit de omgeving van het Duitse Hessen afkomstige Die Partei aan de beurt. Tom Dokoupil is oorspronkelijk in Tsjecho-Slowakije geboren en duelleert rond 1981 tevens in The Wirtschaftswunder. Walter Dahn verdient zijn geld als kunstschilder en fotograaf, het muzikantenleven is een mooie bijkomstigheid. The Wirtschaftswunder ontgroeit het alternatieve circuit als Falco een grote hit met een coverversie van Der Kommissar scoort. Tom Dokoupil richt mede daardoor al zijn aandacht op The Wirtschaftswunder en Walter Dahn pakt zijn overige werkzaamheden weer op.

Blijkbaar motiveert de hernieuwde aandacht in 2014 het duo zodanig om weer samen de studio in te duiken. Bureau B legt er niet direct veel druk op, contracteert het tweetal, waardoor eventuele vervolgalbums op hun platenlabel verschijnen. Celaviemachinery gaat verder op het punt waar Die Partei in 1981 ophoudt te bestaan. Het is gemakkelijker om met hedendaagse opnametechnieken te werken dan een soort van identiek retro geluid te creëren. Een lastig project dus wat aardig wat tijd in beslag neemt. Komt het dan uiteindelijk goed uit de verf?

Het is moeilijk om hier een eenduidig oordeel over te geven. Met Süd-Nord-Fahrt waan je jezelf weer helemaal in 1981, maar dan wel het 1981 van Kraftwerk en niet dat van Die Partei. Voor elke beginnende band is het prima om die Krautpioniers te eren, maar van deze oude rotten in het vak verwacht je net wat meer. Auf und Ab maakt van primitieve surroundsystemen gebruik, waardoor het geluid zich net wat ongemakkelijk van links naar rechts verplaatst. Dit is echter wat je wil horen, een stukje meer eigenheid en bezieling. Die Partei bezit het vermogen om aan de kille primitieve elektro veel warmte toe te voegen, zonder dat tijdperk te verlaten.

Die Drei koppelt futuristische videotechnieken aan vroegere Japanse animatieseries, met voorbijflitsende kleuren en groot in beeld gebrachte bevroren Untitled Filmstil shots. De licht sensuele invulling verwijst naar de opkomst van de new wave, nee geen Neue Deutsche Welle, maar new wave. In de uitverkoopbakken vinden ze de Here Come the Warm Jets plaat van Brian Eno die daar ergens tussen de Eurohouse en de Italodisco is gepropt. Het elektronische Domino sfeerlandschap is weer schatplichtig aan Kraftwerk, maar dan niet zozeer als Süd-Nord-Fahrt. Het verknipte Heisenberg leunt op een eenvoudig kinderorgel melodietje en breidt het klankenpallet tot een abstract visueel soundschilderij uit.

Het Celaviemachinery titelstuk is de verbindingslijn tussen de meer toegankelijke new wave, duistere postpunk, zweverige Krautrock en uptempo synthpop. Hier komt alles samen en hier zijn de accentverschillen het beste hoorbaar. Salz Und Gold staat voor een dag met de dagelijkse standaardrituelen en de dagelijkse sleur. De Nacht Zum Tag jachtigheid staat voor de donkere onwetendheid in het allesomvattende niets. Twee tegenpolen die elkaar in de ochtend treffen en het estafettestokje telkens weer opnieuw doorgeven.

Het Autoselbstfahrer cruisecontrolritje laat zichzelf besturen. Eindbestemming is bekend, de route kan iets afwijken. De vreugde dat Heb Mich Auf uiteindelijk de vruchten afwerpt vertaalt zich in de nostalgie van het slotstuk waarin de David Bowie Heroes echo’s ronddwalen. Het boek wordt niet herzien, er komt slechts een nieuwe druk op de markt. Celaviemachinery is dus net teveel Kraftwerk om over een volwaardige Die Partei album te spreken. Geloof je dat Celaviemachinery als een waar eerbetoon bedoeld is, dan voldoet dit aan de verwachtingen. Het is maar van welk uitgangspunt je uitgaat.