Dit trio uit Montreal ontziet de luisteraar geen moment. Sinds 2006 hebben ze ieder ranzig podium in Canada al plat gespeeld en nu is eindelijk hun titelloze debuut een feit. Zowel de chaos als de smerige sound zijn perfect vastgelegd. Alsof alles er in één take live opgegooid is. Rip My Heart Out opent het album nog redelijk normaal. Een trashy, fucked up bluessong die er lekker in hakt.

Als het hart er uitgerukt is en het laatste bloed nog in het rond pompt, gaat de band pas echt loos. De speakers lijken opgeblazen en punk, hardcore, blues en garagerock klinken door in de opgefokte songs die ook nog eens verdomd goed in elkaar steken. Drummer Zen Nakamura gaat geen moment voor een simpel recht toe recht aan ritme, maar timmert alles behoorlijk spannend aan elkaar. Bassiste Emily Jayne zorgt voor het juiste onderbuik gevoel en zanger/gitarist Matt Lee schreeuwt alsof hij recht in de ogen van de duivel kijkt en zijn gitaar het exorcisme is. De gierende slide blues van Stache Burn eindigt deze noise achtbaan.