Deep Purple
=1
Ga er maar aan staan. Jullie generatiegenoten hebben de doek al lang in de ring gegooid, zij waren in de ogen van het grote publiek altijd de echte voortrekkers… En jullie? Anno 2024 bestaan die andere bands gewoonweg niet meer, sommige leden ervan maken nog muziek, maar het gros heeft zijn laatste tour al ruimschoots achter de rug.
Dat is verre van het geval bij jullie. En het is niet alsof er geen momenten waren waarop het heel natuurlijk zou zijn geweest om te stoppen. Er was het vertrek van Ritchie, het vertrek van Jon en uiteindelijk ook het vertrek van meestergitarist Steve Morse. Ja, met Don Airey kregen jullie Jon’s zegen, maar konden jullie na het vertrek van Steve nog een keer de veerkracht opbrengen om de gitaarpositie opnieuw in te vullen?
Gelukkig werkten Don en Ian al eerder samen met Simon McBride en jullie vonden in de jonge gitarist uit Belfast iemand die met jullie op tour ging en toen Steve er definitief voor koos om voor zijn vrouw te zorgen ook vast bandlid werd. En dat is niet alles, de jongeling wilde met jullie aan nieuw werk werken. En jullie met hem. Op 19 juli 2024 komt het album dat jullie samen maakten, uit. Het is in één woord geweldig! En dan niet alleen de eerste klap die jullie van dit album uitdeelden. En, ja, die mag er zeker zijn. Dat was het ontzettend strakke Portable Door.
Ja, de Blackmore-adepten zullen als altijd zeggen, ‘No Blackmore, No Purple’, zichzelf verwijzend naar de oudheid van de hardrock. Hebben ze dan ooit echt geluisterd naar de albums zonder de minstreel in het zwart? Luister maar naar het nieuwe album; net als eerder bij de albums met Steve Morse en eerder nog Come Taste The Band met Tommy Bolin blijkt ook nu dat het een heel holle frase is. Tja, Tommy kreeg Ritchie’s zegen en ook al was hij de man die, samen met bassist Glenn Hughes, zijn verslaving helaas niet meester werd, en daarmee mogelijk bijna de teloorgang van Purple veroorzaakte, hij was bovenal een uniek gitarist en de muziek destijds was heerlijk funky en Purple klonk als herboren. was? Los van de tragische persoonlijke omstandigheden die Tommy’s spel inderdaad raakten, Tommy als gitarist drukte zijn stempel op de sound en had een grote impact ook op veel van ons liefhebbers van de band. Zoals jullie muziek ook met Steve ten tijde van Purpendicular opnieuw momentum kreeg. En hoe! Laat één ding duidelijk zijn: in het recept voor Deep Purple-nummers zit vooral een gepassioneerde gitarist opgenomen. Nukkig door het leven gaan, al dan niet gemeend en in het zwart gekleed waren en zijn geen eisen.
Wat Deep Purple op =1 levert, klinkt gewoonweg fris van de lever en laat horen dat jullie nog lang niet aan het eind van jullie Latijn zijn. Natuurlijk kun je zeggen dat Ian de hoge noten niet meer haalt én dat is niet gek, voor een 78-jarige. Maar hoor eens hoe gretig de band klinkt. Of dat nu gaat om de immer stuwende ritmetanden Paice-Glover, de sprankelende toetsen van Airey, de zang van Gillan, met teksten alsof die vele jaren jonger is dan zijn feitelijke leeftijd en hoor eens hoe hij in de nummers duikt? En om dat af te ronden, de riffs en solo’s van Simon geven je het gevoel dat de band nog jaren mee kan.
Show Me heeft het gretige van het aloude Highway Star, luister maar naar Paice en Glover, maar het spel van Don en Simon en de zang van Ian brengen het naar het hier en nu. Simon past al meteen vanaf de start.
A Bit On The Side is een nummer waarin Paicey zich helemaal mag uitleven met Roger aan zijn zijde en Simon onderstreept nog eens waarom hij wel de opvolger van Ritchie, Tommy en Steve moest worden én toch met een eigen geluid! Wat kun jij spelen, zeg! En wat draag jij bij aan de composities op dit album. Zo fris en gretig als jullie nu klinken, zo heb ik jullie lang niet gehoord.
De manier waarop jullie vijf hebben samengewerkt in de studio, je hoort het zowel in het spel en in de zang terug, was tegelijkertijd enthousiast en ongedwongen. Het spel van Simon en Don is behoorlijk vrij en gedreven, Paicey en Glover, jullie spelen misschien wel strakker dan ooit. En de ontspannen en tegelijkertijd energieke zang, teksten en zanglijnen, Ian, doen terugdenken aan je zang ten tijde van Gillan (de band).
Jullie schreven dertien nummers en brengen die met een panache alsof jullie nog maar net begonnen zijn. Daarbij kiezen jullie niet voor bezadigdheid. Het overgrote deel van de nummers staat en rockt en heeft werkelijk schitterende duels tussen jou, Don met werkelijk heel geïnspireerd toetsenspel en Simon’s onversneden sterk fretwerk. Het maakt niet uit of je nu luistert naar Sharp Shooter, Portable Door of het nog meer rockende Old-Fangled Thing, hoe goed de albums met Ritchie en Steve ook waren sinds de comeback met Perfect Strangers, zó authentiek rockend als hier waren jullie al lang niet meer, zeer zeker niet zo uitgesproken. En dan heb ik het nog niet eens over het fantastische Now You’re Talkin’: wat een ontzettend gaaf nummer hebben jullie daarvan gemaakt met geweldig spel van de hele band en een ronduit vlammende Don en Simon.
Tuurlijk, jullie hebben pauzes genomen in de studio en dat is maar goed ook, maar er zijn weer uithalen van jou, Ian. Helemaal passend bij het hier en nu en verdorie, wat klinkt dat goed. Je doet jezelf tekort door het accent te leggen op de instrumentale kant van de band, maar jouw teksten hebben altijd een zeer fraaie balans gekend tussen humoristisch, teksten waarin een vrouw centraal stond, of de liefde, maar zeer zeker ook maatschappelijke aspecten of beschouwingen op het leven. En dat doe je hier ook weer. En, man, op je 78e nog zó zingen? Hoe geweldig is dat! Jouw enthousiasme, je zanglijnen, goh, het is om stil van te worden. Luisteren naar If I Were You, Pictures Of You en I’m Sayin Nothin’ illustreert dat perfect.
Dertien nummers. En dan eindigen met twee tracks als I’ll Catch You en al helemaal Bleeding Obvious, waar hebben jullie de inspiratie gehaald? Jullie weten niet alleen waar Abraham de mosterd haalt, jullie zijn de makers ervan en doen dat ook, 56 jaar na jullie start met ontzettend veel gretigheid, enthousiasme en spelplezier. Typisch Ian om af te sluiten met de woorden en titel van dat laatste nummer, maar hoe geweldig is de klasse waarmee jullie die woorden laten klinken?
Waar de Zeppelin al jaren niet meer van de grond komt en Black Sabbath het licht ook al lang heeft uitgedaan, zijn jullie er nog steeds, springlevend en wel. Ja, jullie hadden je als band vereeuwigd met jullie hoofden uitgebeiteld op In Rock. Als monument voor de eeuwigheid. Als je na 56 jaren actief te zijn in de muziek, =1 in al zijn dynamiek, panache en gretigheid weet uit te brengen, dan hoef je je eigen klasse niet meer met een iconische hoes te onderstrepen. Met een heel sterke balans tussen de nummers, prog, blues en zelfs lichte jazz invloeden, steeds geaard in rock en een uitmuntende productie, wederom van Bob Ezrin, onderstrepen jullie waar jullie voor staan door jullie muziek en door de manier waarop je muziek klinkt. Ronduit klasse. Sterk werk mannen. Erg sterk!
