Altsaxofonist David Sanborn mag ondanks zijn jarenlange inspanningen nu niet echt op waardering rekenen van de puristische jazzsnobs, vanwege te glad en te veel Grammy-fähig. Sanborn heeft hier al 22 albums lang geen enkele boodschap aan en Only Everything zal ook niet ‘baanbrekend’ worden opgenomen in de jazzcanon. Spelplezier en professionaliteit boven blijven ploeteren om in de smaak te vallen bij een verwende, elitaire groep mopperaars, maar vooral brood op de plank is het devies van de saxofonist uit Tampa, Florida. En geef hem daar eens ongelijk in.

Bij leven legendarische jazzmuzikanten kenmerkten zich vooral door allerlei verslavingen en bijbehorend destructief gedrag. En ook in de jazz lijkt het een stelregel: liefst na een kort leven vol ellende en tragiek tot een heroisch einde komen. Sanborn mag dan misschien muziek maken die sferen oproept, die er niet zijn, feit blijft dus wel dat daar wel behoefte aan is, want ook wanneer hij op de planken staat zijn de zalen altijd wel redelijk goed gevuld. En zijn publiek is even sophisticated chique als zijn muziek.

In de loop van de jaren is Sanborn’s muziek in zoverre doorontwikkeld, dat hij in elk geval al lang niet meer dé exponent is van de Amerikaanse ‘westcoast contemporary oriented jazz’, als die stroming al bestaat en nog in leven is. Kijkend naar zijn oeuvre, dan zijn er een aantal albums die het begin markeerden van een lichte wijziging in sound, soms mede bepaald door de muzikanten die op die albums meespeelden. Sanborn is vooral een studiomuzikant, die wel eens live optreedt, maar steeds met muzikanten die vaak niet op zijn albums meespelen. Albums die nieuwe tijden markeerden waren Another Hand, Pearls en Tim Again. Ook is Sanborn steeds meer gebruik gaan maken van muzikanten, die hun roots in de hedendaagse jazz hebben. Zonder hierbij verraad te plegen aan de jazzsnobs, hetgeen een prestatie is.

Ook op Only Everything zijn er veel blues- en R&B-invloeden te horen, uit die genres heeft Sanborn vooral zijn inspiratie gehaald. Naast instrumentale laidback nummers zijn er ook vocale tracks te vinden: Let The Good Times Roll met een enigszins geforceerd klinkende Joss Stone en een wel erg relaxte James Taylor in Hallelujah I Love Her So.

Wie de voorgaande 23 albums van Sanborn of een deel daarvan al in de kast heeft staan is er met Only Everything niks nieuws onder de zon. De man doet wat van hem verwacht wordt en hij zal er de wereld allerminst mee veranderen. Maar zover reiken ’s mans ambities dan ook niet. En voordat je er weer erg in hebt zal er wel weer een opvolger van dit album zijn gereleased. Zo gaat dat in elk geval al zo’n 30 jaar.