Zeg tegen een willekeurige Pink Floyd-fan ‘Pompeii’ en hij/zij zal direct een gelukzalige glazige blik krijgen. In het amfitheater van de in 79 na Christus door vulkaan Vesuvius verwoeste stad nam de band (op dat moment op de pieken van hun kunnen) in oktober 1971 een iconische concertfilm op. Floyd-gitarist/zanger David Gilmour keerde er in juli 2016 terug voor twee shows. Die vormen de basis van zijn nieuwe live-album Live At Pompeii.

Het is echter nog maar de vraag of Pink Floyd-fans over enkele jaren net zo glazig en gelukzalig gaan terugdenken aan dit live-album. Want hoe speciaal is de terugkeer van Gilmour naar de heilige grond eigenlijk? In een recent interview met The Legacy Of Music laat Gilmour eigenlijk al een beetje doorschemeren dat hetgeen hij in Pompeii opvoerde niet buitengewoon anders was dan de andere shows die hij tijdens zijn Rattle That Lock tournee opvoerde. “Het besef dat het een ‘ding’ was kwam pas later. Ik geloof niet dat we er van tevoren zoveel gewicht aan gaven – het is gewoon een van de vele venues waar we speelden.” De originele film heeft hij zelf niet meer bekeken. “Ik schaam me er een beetje voor. De film is vast heel leuk voor heel wat mensen, maar niet zo voor mij.”

Goed, dan had Live At Pompeii dus in feite gewoon ook Live At Tienen (de plaats in België waar hij vorig jaar zomer optrad) kunnen zijn. Of Live At Nîmes. Of Live At Chantilly. Wie de speellijsten van de andere Europese 2016-shows erbij pakt, ziet dat die doorgaans vrijwel identiek zijn als hetgeen hij in Pompeii speelde. De enige overeenkomst is dat Gilmour tijdens zijn rondtocht door Europa vorig jaar locaties uitzocht die niet tot de standaard concertplekken in de bezochte landen behoorden. Pompeii is daar een logisch gevolg van. Die specifieke shows bundelen en uitbrengen heeft dus absoluut een nostalgisch motief, het appelleren aan de gevoelens van die fans met glazige blik. Op de fraai ogende LP-set die WrittenInMusic.com ter recensie heeft gekregen hoor je er echter niks van waar het is opgenomen. Slechts het begeleidende boekwerk schetst enige context over de locatie, waar in 1971 zonder publiek met de voeten in de stoffige arenavloer werd opgenomen en waar ditmaal een groot podium is opgetuigd dat met zijn grote ronde scherm doet denken aan de vele Pink Floyd-tournees.

Wie de tracklist bekijkt, ziet daarop los van de tracks van Gilmours meest recente studio-album Rattle That Lock veel nummers die op zijn vorige live-releases (David Gilmour in Concert, Remember That Night en Live In Gdansk) stonden. Voegt Pompeii dan nog iets toe? Of kan je zeggen ‘ik heb al een Gilmour live-release’? Het antwoord zal tweeledig zijn en ook afhankelijk van wat je aanschaft. Wij recenseren hier de LP-set, er is er ook een cd-box met daarbij een blu-ray gestoken die het geheel ook in beeld vastlegt. Zoals van voorganger Live In Gdansk ook verschillende versies zijn uitgebracht. De LP-box oogt prachtig, met full color binnenhoezen plus een 24-pagina’s tellend boek.

Puur opnametechnisch is Live At Pompeii superieur aan alle voorgangers. Het intro van Money, de radio op Wish You Were Here en met name de alarmbellen die Time starten hebben op geen eerder live-album zo glashelder door de woonkamer gestuiterd. Dat glasheldere geldt voor de hele opname. Je hoort ieder instrument heel duidelijk in de mix staan en dat maakt verder dat met name de nummers van Rattle That Lock een stuk puntiger en frisser klinken dan op het studio-album. De titeltrack lijkt uit de jaren ’80 weggelopen, maar blijkt in deze uitvoering een stuk minder stoffig dan op de studioversie. Het walsje Faces Of Stone heeft in deze uitvoering iets aangenaam lichtvoetigs.

Het nadeel van de mix is dat divers ander (meer klassiek) materiaal aan warmte mist die vorige live-release Live in Gdansk wel had. Het anders zo machtige High Hopes vervliegt snel en is niet zo majestueus als in de andere vier live-uitvoeringen die op de markt zijn. Hetzelfde geldt voor een klassieker als Shine On You Crazy Diamond, dat nog veel vaker live werd uitgebracht en hier veruit het minste indruk maakt. Een nummer als Sorrow echter, heeft wel de benodigde warmte en ineens een onverwachte felheid die maakt dat het misschien wel de beste versie van het nummer is dat ooit verscheen. Fat Old Sun krijgt hier een significant ander arrangement mee, dat het een volledig ander gevoel geeft dan de vrij dichtgesmeerde versie op ‘Gdansk’ of de akoestische uitvoering op ‘In Concert’. Dat is onder meer te danken aan het heerlijke orgeltje van sessiegigant Chuck Leavell, die samen met Greg Phillinganes (nog zo’n zwaargewicht) de hier ontbrekende tandem Richard Wright (overleden in 2008) en Jon Carin (uitgeweken naar Roger Waters’ band) vervangt.

Het is dus ‘hit and miss’ op deze nieuwe live-release van David Gilmour, die je door de diverse betere uitvoeringen eigenlijk toch wel weer in de kast wil hebben naast al die eerdere. Het wat mindere of op de automatische piloot afgewerkte materiaal (of zelfs de uitglijers als een tenenkrommend The Great Gig In The Sky) neem je daarbij dan weer voor lief. De enige link die wordt gelegd met het Pink Floyd-optreden op dezelfde locatie in 1971 is een glorieus One Of These Days, dat absoluut tot de hoogtepunten op deze set behoort. Net als verderop op het album met zijn gitaarspel op Sorrow, lijkt Gilmour hier vanachter zijn slide guitar ineens de extra pit te vinden die het nummer boven zichzelf uit laat stijgen. Het venijn dat zes en een halve minuut de sluier van de tijd verscheurt en heden en verleden versmelt. Gezien de iconische locatie had je gehoopt dat juist dát wat vaker zou zijn gebeurd.

David Gilmour – Live At Pompeii

LP1 – kant a:

1. 5 A.M.
2. Rattle That Lock
3. Faces Of Stone
4. What Do You Want From Me

LP1 – kant b:

1. The Blue
2. The Great Gig In The Sky
3. A Boat Lies Waiting

LP2 – kant a:

1. Wish You Were Here
2. Money
3. In Any Tongue

LP2 – kant b:

1. High Hopes
2. One Of These Days

LP3 – kant a:

1. Shine On You Crazy Diamond
2. Fat Old Sun

LP3 – kant b:

1. Coming Back To Life
2. On An Island
3. Today

LP4 – kant a:

1. Sorrow
2. Run Like Hell

LP4 – kant b:

1. Time / Breathe (In The Air) (reprise)
2. Comfortably Numb