Vorm en kleur van een wolk veranderen constant. Een wolk is niet te vangen, niet af te schieten of buit te maken. Een wolk, zo oer-dadaïst Hans Arp (1886-1966), moet je iets voorspelen, daarbij een trommel als viool gebruiken en op een viool trommelen. Dan zal ze bij je komen zitten, dolgelukkig op de grond rollebollen en tenslotte helemaal meegaan en verstenen.

Hans Arp werd in de Elsass geboren, leefde en werkte als beeldend kunstenaar en dichter in Frankrijk, Duitsland en Zwitserland. Op dit album hebben we een prominent bezet Duits Zwitsers Frans kwartet uit Berlijn op een internationaal Zwitsers label uit Zürich, de plaats waar het dadaïsme begon, een album opgenomen door Gerard de Haro in de beroemde La Buisonne Studio in Zuid Frankrijk.

Saxofonist Erdmann en slagwerker Rohrer vormen de kern van de groep en worden aangevuld met de ook in Nederland bekende Rote-Bereich-gitarist Frank Möbus (o.a. Paul van Kemenade International Quintet) en de bekende Franse meestercellist Vincent Courtois. Titels als Still awake but already dreaming, 5463 en M39 – Route To Bishkek geven een hint uit welke richtingen de muzikale wind waait. Erdmann en Rohrer nemen ieder 4 composities voor hun rekening en de titeltrack is een collectieve improvisatie van alle vier musici. In zekere zin kun je dit kwartet als Europese tegenhanger van Jim Blacks Alas No Axis beschouwen. Dat wil zeggen, er zijn een aantal gemeenschappelijke dingen maar even zeer een eigen profiel, eigen kleuren en eigen aanpak. Erdmann is een even bekwame saxofonist als Chris Speed maar wel met een andere toon en een ander karakter. Samuel Rohrer zeer actief – ook met Nederlandse musici als Wolfert Brederode of Harmen Fraanje – drumt hier veel uitgesprokener, hoekiger, stuitteriger dan op de meeste ECMopnamen waarop hij tot nu toe te horen was. Heel duidelijk in het hakkelende 5463. Möbus heeft de meest directe verbinding met Black. Hij richtte ooit samen met Black Der Rote Bereich op en speelt nog steeds met Black in Azul, het trio van de Portugese bassist Carlos Bica uit Berlijn.

Erdmann is een meester van de spookachtige toon die hij met name in de opener Still Awake but Already Dreaming in bijzonder lang uitgestrekte vorm laat klinken. Zodoende mengt hij gaaf met de glasheldere vibratovrije celloklank van Courtois. Les Melons de Cavaillon is een superkorte reggae waarin de cello een dubachtige baslijn speelt waarover gitaar en sax unisono de melodie leggen. Eerste hoogtepunt is het walk-like-an-Egyptian-achtige Broken Tails. Courtois’ cello als lead heeft hier gestreken dan wel plukkend vocale kwaliteit voordat Erdmann met paintbrushachtig het fraai uiteenvallen van de lijn in gang zet. Ook hier mengen cello en sax weer heel fraai voordat de sax in de freakout-mode schakelt zonder daarbij ook maar één moment te domineren. Erdmann is uitgesproken totaalklankleurder en ensemblegerichte speler. Ook het collectief geïmproviseerde titelstuk heeft – mede dankzij Möbus’ elektronica – spookachtige kwaliteiten en vormt een goede opstap naar het sereen melodieuze In The Valley met een bijzonder fraai “solo” van Erdmann. Het Bishkek-stuk heeft uiteraard Oosterse trekken die het bijna terloops richting Kirgizië drijven. Het daarop volgende korte cinematografische One Old Soul is een indrukwekkend meesterstuk dat tot de verbeelding spreekt. Kortom: ensemblewerk van hoge capaciteit waaruit muziek van innemend karakter groeit.