Het sluipt de speakers  binnen, The Fate Of The World On Our Shoulders, instrumental, getekend Cradle of Filth…

Herfstige tijden, ontwaken gedachten aan doden van slachtvelden, staan lieden als schaduwen aan mistige graftomben, somberder wereld, land in bruingelig verval. Hét getijde voor de release van, jawel, hun dertiende, Existence Is Futile. Cradle of Filth, meesterlijke schetsers van duistere horrorgothic scenery, tot in wel vijftig tinten zwart. Komen ze met lasterende séance of met vurige toortsen? Een brandstapel onder de Symphonic Black Metal? Neen, zowaar, ze zijn alive and kicking deze bijtende theatralico’s. Ze ontvouwen op hun best hun obscuurste doemboodschap sinds heugenis. “Er Zijn Is Nutteloos!”

Existence Is Futile wat een geweldige partituur in Cradle of Filth’s gekende barokke grandeur, een nieuwe glamoureuze zwarte symfonie vol melodieuze, exuberante orkestratie.
Neem alleen al die drie korte verbluffende symfonische instrumentals. Het al vernoemde The Fate Of The World On Our Shoulders, in mineur opkomend verdriet en somberte in de intro als dramatische toonzetter, hoor, griezelig huilende sopraanzang, dreiging. Het prachtige Here Come’s a Candle…(Infernal Lullaby), prachtig melancholisch ijl zwevend pianointerludium, omstrikt met strijkers en hoge vocalen. Ashen Mortality, schitterend orkestraal tussenspel, desolate harp, strijkers en toetsen, overgaand in benauwend dramatische pauken, blazers en koorzang.

Daarbinnenin en contrasterend met al hun hoogstaande, buiten hun wereld zelfs smadelijk onerkende filmklassieke inkleuringen, kolkt de energieke, zinderende, proggy powermetal, de thrash- en hardcoretoetsen. Hoe typeer je het : macaber, morbide, koud cerebraal, magisch, Iron Maidenesk, hondsbrutaal. Geweldig muzikaal versterkt zijn ze, dankzij toevoeging van nieuw gezicht en female touch, Annabelle Iratni, sopraan-toetseniste. Ook de vorige gitaristeninjectie met Rich Shaw en Marek ‘Ashok’ Smerda rendeert hier op volle toeren, alom verfrissende en briljante stalen van ongemeen sterke snarenkunst.

De schitterende horrorcover à la Jeroen Bosch, in rood, goud, zwart spreekt boekdelen over de weer zwaarwichtige lyrics. Achter een nihilistische mare van zinloosheid schuilt fatalistisch existentiële angst voor apocalyptische dreiging, voor existentiële terreur, algemene angst voor het onbekende. Klepper Existential Terror, steekt er al mee van wal, “we zijn slechts stof en schaduw”, duistere Carmina Burana-declamering van het latijns Horatiusvers,  de aanzet tot een ziedende draf black metal op orkaankracht, gillend of met Rammsteinfrasering doordrammende vocals, hongerblinde riffs en door het wilde heenslaande drumpolka’s.

Even groots en episch, als een door Ramin Djawadi* perfect symfonisch gearrangeerde griezelprent is single  Necromantic Fantasies met z’n indrukwekkende diepzwaaiende orgelbassen en Metallica-riff, waanzinnige fuhrerpathetiek  beklijvende brug, spetterende solo en refrein. Iconisch!

De dramatische kolos, eerste single Crawling King Chaos. Variaties van traag, sneller, snelst met perfecte medewerking van de apocalyptische groove. Verpletterende blastbeats, vernietigende drumpolka’s, onmiskenbaar woedend doorkrijsende Dani Filth en dan dat groots refrein, de dramatische orgel- en pianobruggen, de aanzwellende en weer wegstervende koorzang.

Het creatieve, Black Smoke Curling From The Lips Of War, begroet met de Filth’s langste merg-en-beenscream, loeiharde song, in majestueuze coupletten en refleinen tegen glasheldere Annabelle opblaffende, growlende, reciterende vocals, duellerende gitaren, furieus bonkende en roffelende blastbeats.
Het grommende diepte inluidend Discourse Between A Man And His Soul verdraait zich dan weer  sloom naar een rockballadmiddendeel. Filth’s slijmende zangdeclamatie dooft in macabere piano-eindnoten.

Nieuw hoogtepunt in regelrecht excentrieke CoF-stijl, het in ijzig vrouwelijk parlando in- en uitleidend The Dying Of The Embers, hardcore, proggy, razend sissende zang en Annabelle’s sopraan dan juist weer in hemelse hoogten overgaand. De rommelende beats, de in meanderende arpergioakkoorden wiegende riffs. En tussen het krijsen door opduikend, die onvervalste killersolo.

How Many Tears To Nurture A Rose, vintage hels CoF-nummer met buitelende polka’s en beukende bas en drums en Filth in een Alice Cooper-mood. Suffer Our Dominion, proggy gestart met een met donders omgeven apocalyptische vertelling van filmacteur Dough Bradley, ontaardt in extreme uitbarsting van screams, thrashriffs, supersnelle gitaarsolo en Dani’s allerdiepste eindgrowl. Het weerkerend vooruitlopend pianomotiefje voorspelt enige zeldzame flitsen rust van Annabelle’s tot goud verheven vocalen. Ook het statige Us, Dark, Invincible, langzaam met dreigende minimalistische toetsen opstartend, ontwikkelt een vlammende dosis furiositeit. Het sluit in de eindminuut met trage piano en barok orgel het inferno en daarmee ook het officieel album sereen af.

Verrassend daarna toch ook twee zeer verdienstelijke bonussen. Het allerlangste, ziedende Sisters Of The Mist met verrukkelijke, zwaar barokke bachtoccatatoetsen en weids zwervende, epische gitaren en achtergrondkoren. Acteur Bradley opnieuw debiterend uit zijn horrorklassieker Hellraiser. Indrukwekkend eenzame eindnoten. Het uitzinnige Unleash The Hellion tenslotte, met de mooiste symfonisch kleuren opgetuigd, een extreem bulderende song, met woeste hoofdrol voor de drums.

Cradle of Filth, de band opgericht in 1991, ook zij mogen dertig donkere horrorkaarsjes uitblazen, wegens extreem verdienstelijke aanwezigheid in de cradle van de extreme metal. Ook zij blijken nog uitermate in staat om in een kraakheldere muzikale productie een topzwart catchy verhaal over de stand van de wereld volgens CoF te brengen. Gewoon door daarbij op een constant hoog niveau te herhalen wat ze al die tijd al brachten. Wordt het hen allen nu enkel maar makkelijker gemaakt. Kunnen intussen hun ooit complete horrorficties gewoon volop met bangelijke realiteiten van vandaag worden geïnjecteerd. Cynische grijns, wordt Cradle of Filth zo hedentendage alleen maar relevanter. De enige stabiele factor tussen al dat hallucinante wat definitief terminaal is, blijkt uiteindelijk Cradle of Filth zelf.

Finale zinvolle typeringen bij het passeren van dergelijk schitterend epos: dreigend, wervelend, woest, wiegend, snijdend, pompeus. Zo leggen de Britten je hun nummer 13 vrolijk eigentijds op het bord. Voor hen dus, 13, geen zinloze ongelukstreffer. Net zomin voor hun stevige metalaanhang. Die krijgen er gewoon een heel zinvol pareltje bij.

* Ramin Djawadi, soundtrackcomposer, o.a. van acht seizoenen The Game Of Thrones.