Muziek koppelt geluid aan kleuren, gebeurtenissen en geuren. Door deze zintuigelijke waarneming vormt een lied een totaalplaatje. Conny Frischauf zoekt in Düfte verder dan de essentie van het bestaan. Een ontdekkingstocht die vanuit spacende Krautrock de wolken voorbij zweeft. Kenne Keine Töne laat zich minder gemakkelijk ontleden, en is vooral een in beweging zijnde tijdsmonument. Klanken hechten zich toevallig aan elkaar, soms prachtig verweven, dan weer lelijk afstotend. Het is een gebeurtenis waar Conny Frischauf amper zicht op heeft, een heroverweging om de facetten van de Krautrock opnieuw volgens te verklaren.

En slaagt de geluidskunstenaar hierin? Nee, en daar ligt de kracht van de moeilijk te plaatsen subgenre. Krautrock is niet aan regels verbonden en laat zich niet in hokjes plaatsen. En zo kom je weer bij het startpunt terecht, de persoonlijke waarneming van het geluid. Is het een aftakking van de vanuit Zürich opererende dadaïstische kunststroming, met swingende postpunk Dididi Dadada mantra’s, ligt daar ergens de kern? Is het een onschuldig zaadje die zich door de Nordwestwind via de Rhein-Donau verspreid?

Wat is er voorbij het niets, of houdt het daar allemaal op. Kenne Keine Töne is onnavolgbaar fragmentarisch. Muziek als een gebruiksvoorwerp, een wegwerpproduct, met ongemakkelijke Zwei Minuten stiltes en het Nichts Nichts onbegrip. Ballooooon gewichtloosheid. Krautrock is allang niet meer futuristisch, eerder achterhaald. Toch heeft het iets mysterieus, geheimzinnigs. Bij Die Drift draait het nog om de drang om de perfecte synthpop song te maken, bij de Düfte openingstrack van Kenne Keine Töne geeft de Oostenrijkse artiest er met ambient veldopnames een spirituele new age twist aan. Overstijgt ze hiermee het luistergenot, en is dit niet meer relevant?

Düfte past in het hedendaagse Artificial Intelligence tijdperk. Een robotstem die vanuit de kinderbeginselen de wereld verklaart en deze bevindingen tastbaar maakt. Een angstige ontwikkeling waar het computer denkvermogen op de digitale Test snelwegen de nieuwe toekomst vormt. Kraftwerk kondigt het jaren geleden al in het conceptalbum The Man·Machine aan. We scheppen een ideaal modebeeld, waar voorgeprogrammeerde robots ons vervangen. Vanuit onbeantwoorde beltonen komt Bisschen Träumen tot stand. Het telefoonverkeer lam gelegd, en de hele doelstelling van het mobiele netwerk is reeds achterhaald. Een communicatiemiddel welke juist aversie opwekt en het sociale contact vervlakt.

Düfte is nog tot een popsong te kwalificeren, daarna wordt het stukken vager. Conny Frischauf raakt het overzicht kwijt. Het misplaatste Röte is gedurfd, maar de irritante retro seventies fluitpartijen hebben totaal geen meerwaarde. Bij Adieu Araneus werkt de saxofoon wel, en is deze eenvoudiger met de Neue Deutsche Welle achtergrond te rijmen. Aller Wege (Zwölf) en Interlude zijn redelijk geslaagde speldenprikken om hier multiculturele exotische percussie aan toe te voegen. Kreise davert in sneltrein tempo voorbij. Ook hier schakelt ze met gemak naar de bombastische jaren tachtig beats over.

Het mechanische Wunder haalt de inspiratie uit de overgangsfase naar de Britse school. Krautrock wordt door de New Romantics omarmt, en door pioniers als OMD, New Order, Fad Gadget en New Order geherstructureerd. Schall und Schwer (Erst aus dem Ufo seh ich dich) voegt hier het van Prince geleende When Doves Cry ritme, en de Love Cats gekte van The Cure aan toe. Smaakmakers die mede Conny Frischauf vormen. Het is het verlangen naar het onmogelijke. Hoe ver ga je om je aan het systeem of een geliefde aan te passen. Waar ligt de grens voordat je jouw persoonlijkheid opoffert. Missie geslaagd, het doel is echter niet bereikt. Conny Frischauf vergeet met regelmaat de luisteraar, waardoor Kenne Keine Töne zich als een moeizaam experiment laat lezen.