Als je muziek zoveel raakvlakken heeft met de Neue Deutsche Welle, is het behoorlijk lastig om niet als een gimmick te klinken. Zeker als je de pech hebt dat je niet eens uit dat land afkomstig bent. Och, Falco is net als Conny Frischauf in het Oostenrijkse Wenen geboren, en wordt ook wereldwijd omarmt en aan deze new wave beweging gekoppeld. Die Duitse variant wordt vaak onderschat, maar leverde buiten de grenzen wel de grootste hitsuccesen op. Gemakshalve wordt vaak vergeten dat bands als Kraftwerk en Neu! het zaadje gepland hebben, welke vervolgens een overwoekerende werking heeft. De oorsprong van de synthpop valt te herleiden tot de futuristische krautrock sound, en is van groot belang voor het verdere ontwikkelingsproces.

Ondertussen zijn we wel ruim 35 jaar verder en geeft Die Drift wel dat identieke nostalgische gevoel weer. Sterker nog, de plaat klinkt zelfs heerlijk gedateerd, en dat mag in dit geval gerust. Principieel wordt daar niet van afgeweken. Volledig volgens de beperkte mogelijkheden gemaakt die de ouderwetse jaren tachtig elektronica te bieden heeft. Het komt nu allemaal wat goedkoop over, maar het is een mooi eerbetoon aan die gouden computersound tijden die het overheersende gitaargeweld verdringen. Pop georiënteerde tracks met hier en daar die avontuurlijke switch. Ze zoekt dus tevens inspiratie bij de anarchistische kunstenaarscollectieven die vanuit Berlijn in dezelfde periode met industrieel schrootafval aan de slag gaan en die met bouwplatenpercussie donkere noise aan kille keyboardklanken toevoegen.

Het is mooi dat Bureau B ook ruimte aan meer toegankelijke projecten biedt die wat minder experimenteel dan het overige aanbod zijn. Al bezit Conny Frischauf wel die eigenzinnige karakterisering waarmee het label zich van het grote aanbod aan platenmaatschappijen onderscheidt. Er zitten weldegelijk diepere gedurfde lagen verborgen, die meer richting de avant-garde kant opgaan. Oké, Rauf begint nog wel wat minimalistisch, maar al snel zijn daar vrolijke synthpop geluiden die zich om de warme zang ontfermen. Conny Frischauf bevindt zich in een binnenspeeltuin gevuld met eenvoudige mechanische prullaria. Het straalt een gevoel van happiness uit, waar juist nu zoveel behoefte aan is. Het neurotische Sonntag wordt door zo’n herkenbare voorgeprogrammeerde Bossanova beat ingeleidt. Blikkerig schel en stroperig kil, uitermate geschikt voor de thuishobbyist.

Conny Frischauf is een ware stemkunstenaar waarbij geluiden net zo belangrijk zijn als woorden. Soms worden ze zoals in het magnetiserende Parapiri als instrument gebruikt, waarbij die mysterieuze aantrekkingskracht naadloos bij het synthpop golfslagbad aansluit, dan weer streng en bijna robotachtig machinaal in Fenster zur Straße. Het zijn kinderboekschetsen die op plezierige ontspannen wijze ingekleurd worden. Traditioneel vist ze ook in de krautrock vijver, waarmee deze Duitstalige variant van de new wave zich van gelijkgezinde stromingen uit andere landen onderscheidt. Heerlijk pootje baden in de verkoelende klanken, en er soms lekker eigenwijs tegenin zwemmen.

Het epische Freundschaft is tot de pioniers van Deutsch-Amerikanische Freundschaft te herleiden. Een baanbrekende band, die letterlijk en figuurlijk de landsgrenzen openbreekt en een sleutelrol tussen krautrock en Neue Deutsche Welle vervult. Lange uitwaaiende geluidslandschappen met de hypnotiserende zang van Conny Frischauf, die al zwevend daarboven het overzicht houdt en naar het ultieme rustmoment toewerkt. Met verblindende geluidseclipsen als schitterende climaxeffecten.