Marquis Hill
The Way We Play
Marquis Hill, de nog geen 30-jarige trompettist uit Chicago, mag een van de grote nieuwe en belangrijke namen aan het jazzfront genoemd worden. The Way We Play, zijn debuut voor het grote Concord, volgt een aantal goede maar niet baanbrekende albums op.
Hill was met zijn overweldigende techniek binnen het jazzcircuit van Chicago al opgevallen, maar de albums die hij uitbracht maakten zijn klasse nog niet echt waar. Het winnen van de 2014 editie van de Thelonious Monk International Jazz Trumpet Competition bleek het echte begin, een deal met platenlabel Concord was daar een perfecte aansluiting op.
The Way We Play is een voorspelbaar album voor een groot label. Waar zijn vorige albums nog vrijwel alleen maar eigen werk bevatten heeft hij op zijn nieuwe album ook jazzstandards op de setlist staan. En met Monks Straight No Chaser en Hancocks Maiden Voyage (om er maar een paar te noemen) niet bepaald de minste. Dat het hem prima lukt deze een mooie vertolking mee te geven mag geen verrassing zijn maar waarom zoveel? Want ook Horace Silvers Prelude/Moon Rays, het wel heel erg vaak gecoverde My Foolish Heart, Donald Byrds Fly Little Bird Fly en het wel heel erg uitgemolken Smile waarmee Charlie Chaplin een korte muziek carrière vormgaf (samen met Donald Byrd) zijn op het album te vinden.
Is dat een idee van de platenmaatschappij geweest of van Hill zelf? Ik ben bang dat ik het antwoord wel weet. Hill is een zeer getalenteerde trompettist, dat hoor je in alle composities duidelijk terug, en hij heeft een geweldig spelende band, waarin de vibrafoon een fijn belangrijke rol heeft. Dat hij niet meer geloofd in zijn eigen composities of juist wat meer uitdagende composities speelt blijft een verrassing. The Way We Play is daardoor een wisselvallige kennismaking met een groot talent.