Het Japanse gevoel voor humor en amusement is voor een simpele westerling onnavolgbaar, vreemd en bizar. En misschien moeten we er niet te veel achter zoeken, en het maar gewoon over ons heen laten komen. Och, jaren geleden vonden we het ook wonderbaarlijk wat voor een vreemde bliepjes en piepjes er uit een Yamaha drumcomputer, Casio synthesizer, Roland keyboard en zelfs een Nintendo gamecomputer tevoorschijn getoverd werden.

De synthpop komt wel voornamelijk in het Verenigde Koninkrijk tot bloei waardoor we snel vergeten dat Japanse fabrikanten het veelzijdige speelmateriaal afleveren. Ping Pong! heeft dezelfde geluidjes als het klassieke Atari arcadespel. De eenvoud van het balkje en stipje spel in een heerlijke ritmische old school elektro stamper teruggebracht. Mede door het kleurige kindvriendelijke karakter blijft het de uitstraling van veredeld prullaria houden. Gadgets met een breed scala aan snufjes.

Het vierkoppige op een roze wolk levend vrouwengezelschap CHAI laat ons die tijd herbeleven. Japan heeft eind jaren zeventig aan het Europese vasteland de zielloze elektronica afgeleverd, en neemt deze voorgeprogrammeerde instrumenten vervolgens weer mee terug naar huis. Dat we ondertussen met gedateerde achterhaalde ontwikkelingen te maken hebben boeit ze niks. Voor CHAI begint de ontdekkingstocht ergens in de jaren tachtig, toen die blikkerige haperingen nog futuristisch en hip waren.

En toch is die zielloosheid en dat voorgeprogrammeerde eenvoudig in 2021 te herplaatsen. Juist nu leven we in een egocentrische maatschappij waar de smartphones bepalen met wie je het beste een relatie kan beginnen, hoe je daginvulling eruit ziet, en wordt je populariteit in likes afgemeten. Karaage symboliseert de liefde tot een vijf minuten durende activiteit waarbij de telefoon aangesloten op de oplader tot rust komt.

De tweeling Mana en Kana en de overige bandleden Yuuki en Yuna kennen elkaar al van de middelbare school en brengen eerder al de platen Pink en Punk op de markt. Ga uit van de meest geinige stompzinnigheid die je je kan indenken en stap binnen in de kleurrijke digitale billboard wereld van CHAI. De sfeer van flitsende voorbij schietende neonreclames in een overvol straatbeeld. Een doldwaze mix van zwoele R&B, catchy elektropunk, Pac-Man disco en opwindende bigbeats.

CHAI is vrijgevochten kinderlijk rebels, dwars punkie maar ook zeer commercieel ingesteld. Speels worden vrouwenonderwerpen als de verleiding van zoetigheid in het dromerige seventies Donuts Mind If I Do, het perfecte schoonheidsideaal in het sexy Maybe Chocolate Chips, energieke soulfood in het funkende It’s Vitamin C behandeld. Dit alles afgewisseld met een duidelijk statement over het toenemende politiegeweld in het rumoerige dansbare Action.

CHAI heeft een hoog knuffelgehalte, al twijfelen de jong ogende meisjes er in Nobody Knows We Are Fun aan of hun schattigheid wel opgemerkt wordt. Zeker wel! Zelfs het grote Sup Pop gelooft er in, die staan blijkbaar voor een eighties revival open. Ook Gorillaz, het monsterlijk grote hobbyproject van Damon Albarn heeft er de volste vertrouwen in en laat het uit Nagoya afkomstige kunstenaarscollectief een track voor de laatste Gorillaz album Song Machine, Season One: Strange Timez bewerken.

De zingende Pokémon achtige karakters kunnen in cartoonvorm prima functioneren en perfect in het plaatje passen. Eigenlijk vat dat laatste WINK het beste samen. Het is bijna een ongeloofbare zoete opgeblazen kauwgumballenballon gimmick, maar stiekem wel heel leuk.