×

Recensie

Pop

24 oktober 2020

Gorillaz

Song Machine, Season One: Strange Timez

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Parlophone

Song Machine, Season One: Strange Timez Gorillaz Pop 4 Gorillaz – Song Machine, Season One: Strange Timez Written in Music https://writteninmusic.com

Als bij Damon Albarn de Blur vermoeidheid optreedt, en de frontman meer dan genoeg van die continue strijd heeft om bovenaan de hitlijsten te belanden, zoekt hij voldoening bij het opgezette hobbyproject Gorillaz, welke tot dezelfde gewaardeerde klasse als Blur uitgroeit. Na het nog genietbare Plastic Beach volgt al snel de razendsnelle achtbaan naar beneden die met The Fall wordt ingezet. The Now Now stagneert de neergaande spiraal, maar zet nog niet de weg naar boven in.

Heeft Damon Albarn nu last van dezelfde vermoeidheidsverschijnselen die min of meer de ondergang van Blur betekenen? Met de laatste overtuigende The Good, The Bad & The Queen plaat Merry Land laat hij nogmaals horen dat er wat betreft zijn creativiteit geen einde in zicht is, maar misschien is het Gorillaz verhaal ondertussen wel een keer afgesloten.

Gorillaz teert allang niet meer op de animatiefiguren 2D, Noodle, Murdoc Niccals en Russel Hobbs maar moeten het vooral van de talrijke gastartiesten hebben, die onderhand de richting van de band bepalen. Het uitgekiende signatuur raakt hierdoor verder op de achtergrond. Sterker nog, Gorillaz karakteriseert zichzelf steeds meer in de begeleidingsband rol, en legt daarmee de identificerende eigenheid op de weegschaal,of is dit een geniale schaakmatzet van de alsmaar vooruitdenkende Damon Albarn, waarachter al een plan voor een veelzeggend nieuw project schuilt.

De Song Machine: Strange Timez ligt vooral bij Robert Smith, die clichématig flarden teksten van A Forest, A Strange Day en Lullaby in een warboel van een verstrikt spinnenweb aan elkaar knoopt. Met het weefgerei van de Caterpillar pianoklanken pakt Damon Albarn de The Cure frontman machteloos als een cocon in zijn eigen creatie in. Peter Hook staat daarentegen wel voor de kenmerkende Aries New Order hooks garant die het weemoedige postpunkgevoel oproepen, en alleen al door deze heldendaad plaatst hij zichzelf een voetstuk hoger.

Ook Beck heeft hierin geen sturing nodig. Zijn experimentele funkuitstapjes sluiten perfect bij de gedachtegang van de oppergorilla aan, waardoor The Valley of the Pagans zich tot een treffende kant en klaar song ontwikkelt. Wat is het fijn om op The Lost Chord de warme hoge soulstem van Leee John weer eens te horen. Wie gelooft er in het discotijdperk dat de Imagination zanger ooit nog aan de symfonische rock samplers van Pink Floyds Shine On You Crazy Diamond gekoppelt wordt.

Nu Elton John vanwege Corona zijn afscheidsconcertenreeks noodgedwongen stop zet, schittert hij nog eenmalig op The Pink Phantom, al is in de afzwakkende zangscherpte duidelijk hoorbaar waarom hij een punt achter zijn carrière zet. Het heeft nu iets ontroerends, de ingehouden tranen geven de emoties nog meer diepgang. Een laatste aanblik van de moegestreden leeuwenkoning die zijn rijk contractueel aan de jongere apenbende overhandigt.

Heel even denk je dat Gorillaz in de voetsporen van Daft Punk treedt door een ware discoplaat te maken. Met een overdaad aan retro eighties clubsongs vergeet je bijna dat Gorillaz hun roots in de hiphop hebben. Met de heerlijke West Coast gangsta-funk productie van Pac-Man, het radiovriendelijke Dead Butterflies en de door dreampop omgeven ska-jungle van de arbeidershymne Désolé wordt hier gelukkig nog aan gememoreerd. Damon Albarn blijft de ceremoniemeester op zijn eigen feestje en is met Song Machine, Season One: Strange Timez na het moeizame The Now Now weer helemaal terug.



  1. Song Machine: Strange Timez
  2. The Valley of the Pagans
  3. The Lost Chord
  4. Pac-Man
  5. Chalk Tablet Towers
  6. The Pink Phantom
  7. Aries
  8. Friday 13th
  9. Dead Butterflies
  10. Désolé
  11. Momentary Bliss