Gelukzoekers, zijn we dat allemaal niet een beetje? Voor de Ieren is Amerika het beloofde land met toekomstperspectieven, volgens de mythologie heeft Eldorado, de stad van goud deze status. Politieke vluchtelingen verlangen vooral naar huisvesting en veiligheid. Eldorado staat daarbij symbool voor nieuwe kansen.

De sociaal bewuste Belgische violiste Catherine Graindorge is tevens actief om als vrijwilliger deze persona non grata onderdak te verlenen. Geraakt door de persoonlijke verhalen van twee jonge Eritreeërs en een Rwandese vrouw voelt ze zich verplicht om deze geschiedvertelling een muzikaal vervolg te geven. Rosalie is de Rwandese vrouw die na een vijfentwintig jarig verblijf terugkeert naar haar geboortegrond om haar vermoorde familie een waardige herbegrafenis te schenken. Drie dagen naar haar terugkeer in België houdt haar hart er plotseling mee op. De missie is volbracht, de rust is gevonden. Maar niet voor Catherine Graindorge, die juist dit uitgangspunt gebruikt om haar tweede soloplaat mee te beginnen.

Catherine Graindorge heeft een vergelijkbaar donker vioolspel als de onder Nick Cave zijn vleugels componerende Warren Ellis. Deze twee strijker grootheden ontmoeten elkaar tijdens het Jeffrey Lee Pierce project Axels and Sockets, waar op indrukwekkende wijze oude songs en onklaar materiaal van The Gun Club voorman uitgewerkt en herwerkt worden. De leermeester kijkt goedkeurend toe hoe de volgeling haar passie in het spel legt. Parallel hieraan loopt de samenwerking met Chris Eckman van The Walkabouts en het voormalige The Bad Seeds bandlid Hugo Race in Dirtmusic. De grijsnevelige, voornamelijk instrumentale tracks op Eldorado krijgen nog meer kracht door de aanwezigheid van producer John Parish, die een indrukwekkend verleden met PJ Harvey heeft opgebouwd. Inderdaad, niet volledig instrumentaal, maar daarover later meer.

Rosalie, met haar tragisch klagende opbouw, wordt door een woest voortdrijvend strijkersarrangement onderbouwd. De treurnis van het verdriet welke uiteindelijk een definitieve plek opeist. Het is prachtig hoe ze vanuit traditionele waardes tot een filmisch folklore effect werkt. Catherine Graindorge dirigeert en laat de instrumenten hun eigen wegen vervolgen, totdat ze uiteindelijk tot rust komen. Dit kippenvelmoment neemt je op de lange eeuwigdurende reis van Rosalie mee, die haar spirit in haar thuisland achterlaat en het lege omhulsel in België sterft.

Het doordringende Lockdown is nog zwaarder en herkenbaarder. Het isolement met de dramatiek van claustrofobie en het langzaam in stilte doordraaien. De muren komen steeds dichterbij, waarbij de scheurende toppen buigen om elkander aan te raken. Veel zwarte klanken en nog meer opslokkende duisternis. John Parish laat een slagveld aan futuristisch postrock gitaargeweld en hardnekkige drumslagen in het beangstigend titelstuk Eldorado achter.

Een bedrieglijke fata morgana, waarbij de bloedhete ondergrond in een draaikolk aan wegzinkende moerasvlaktes transformeert en waaroverheen de Franstalige stem van Catherine Graindorge de aanhoudende drones tot bedaren dwingt. We zijn allemaal passagiers van de verknipte Gh
ost Train; eindbestemming onbekend. John Parish heeft daar de onzichtbare spokende zangkwaliteiten van Catherine Graindorge ontdekt, en buit deze dan ook volledig uit. Het onmogelijke opeisen door het maximale effect op te roepen.

De overgang naar het meer milieubewuste gedeelte van Eldorado wordt ingezet met het klassiek spacende Sailing in the Air. Huilende krassende instrumentatie legt de laatste fauna stuiptrekkingen in tentoongestelde Butterfly in a Frame museumlijsten vast. Vastgespijkerd stervend als een gekruisigde Messias op een kale witte muur. Before the Flood neemt mij naar de indrukwekkende The Last Wave film uit 1977 mee, waar Aboriginals de apocalyptische ondergang van Australia voorspellen.

Dat werelddeel wordt de laatste jaren zwaar door heftige natuurrampen getroffen. Kangaroos in Fire, verstikkende rookwolken en verstikkende treurnis in het samenspel der klimaten. Een re-interpretatie van Vivaldi’s Le Quattro Stagioni met een vernietigende afloop. Het geheel mondt als zurig braaksel in de Eno uit, een in North Carolina gelegen rivier, die het menselijke bloedvergieten in stuwmeer Falls Lake wegspoelt. Eldorado, de mythische verdwenen stad sluit zich in stilzwijgen. Soms zijn er woorden voor nodig, maar vaak spreekt de muziek al voor zich. Catherine Graindorge is zich daar verdomd goed bewust van.