Jeffrey Lee Pierce, de in 1996 overleden frontman van The Gun Club, heeft dankzij zijn voormalige muzikale partner Cypress Grove een omvangrijk postuum eerbetoon gekregen. Dit Axels & Sockets is alweer het derde deel in de serie Jeffrey Lee Pierce Sessions Project.

Net als de vorige twee releases komt ook de titel van het derde album van een citaat dat Pierce ooit optekende: “The journey is long and we are only riders. Long ago we had committed to our little endeavour and now the task has overwhelmed us, so far that we have simply become axels and sockets in a growing menacing machine.”

Het idee voor het Sessions Project ontstond destijds toen Cypress Grove op zijn zolder een oude cassette vond met daarop opzetjes voor songs van Jeffrey Lee Pierce en hemzelf. Deze ideeën vonden hun weg naar vele muzikanten en binnen vier jaar zijn we alweer drie cd’s verder. En dat is nog niet alles. Er komt in de nabije toekomst nog een vierde Sessions Project-cd. Pas dan is de koek op.

Hoewel de interpretaties en bewerkingen van de artiesten op Axels & Sockets vrijwel nergens de intensiteit en spanning van The Gun Club benaderen, is ook deze cd weer van een behoorlijk niveau. Belangrijker, de meeste artiesten weten, zonder het geluid van de oude band van Pierce te kopiëren, toch de juiste snaar te raken.

Een van de meest pakkende tracks, en ook de trekker van dit album, is opener Nobody’s City. Niemand minder dan Iggy Pop, Nick Cave en Thurston Moore nemen dit b-kantje van The Gun Club uit 1988 onder handen. Het resultaat is een bruisende uptempo track met verve geleid door de altijd markante Iggy Pop. Nick Cave verschijnt na enkele minuten ten tonele en vormt een mooi contrast met de knauwende Iggy. De instrumentale break met Moore’s zinderende gitaren, doorkliefd door noeste drums, is heerlijk. Tijdens deze track, en het hieropvolgende Kisses For My President – strakke punkpop met Debbie Harry – is het niet zo moeilijk om je een versie van Jeffrey Lee Pierce zelf voor de geest te halen. Ook het stuiterende Break ‘Em Down van Hugo Race – om maar een track te noemen – kent de nerveuze energie, de onrust en gedrevenheid die je op een tribute voor Pierce kunt verwachten.

Elders waaiert de muziek, net als op de vorige delen van het Project, hele andere richtingen uit en is de link met Pierce minder voor de hand liggend. Goodbye Johnny van Primal Scream verscheen al eerder op hun eigen album More Light maar komt in een heel ander jasje voorbij op Axels & Sockets. Dat is vooral te danken aan dubmeester Andy Weatherall die deze track tot een op zichzelf staande exercitie maakt op deze plaat. Het subtiel voortroffelende Constant Limbo, met een rol voor onder meer Cypress Grove en Mark Lanegan, is donkere romantiek maar net wat meer sophisticated dan we doorgaans van Jeffrey Lee Pierce gewend waren.

Tussen de bekende namen is er ook ruimte voor jonge, onbekendere bands, geheel in de geest van Pierce, die zich altijd sterk maakte voor het steunen van jonge muzikanten. Black Moth, uit Leeds, krijgt de ruimte om zich uit te leven middels Just Like A Mexican Love, een zware, dreinende track. Het uit Cornwall afkomstige Honey laat zich hoorbaar inspireren door de beginjaren van The Gun Club op hun track Thunderhead.

De stem van Jeffrey Lee Pierce zelf is te horen op The Journey Is Long, een geluidscollage met Lydia Lunch en Shame And Pain, de recalcitrante albumafsluiter – gebaseerd op de oude hit Summer In The City – met een grote rol voor notoire dwarsligger Mark Stewart. Opvallend is de wederom puike bijdrage uit het gitaararsenaal van Thurston Moore.

De omvang van het Jeffrey Lee Pierce Session Project is met tientallen songs opvallend groot. Even opvallend is de energie die alle muzikanten gestoken hebben in het uitwerken van de rudimentaire schetsen van Pierce en Cypress Grove of het coveren van oude songs. Axels & Sockets is dan ook geen obligaat eerbetoon. Het is een liefdesbrief, een liefdeslied van vrienden en fans van Jeffrey Lee Pierce.