In de jaren zeventig verzeilt Bernhard Reinke vanuit Utrecht in de destijds  bloeiende pop -scène van Groningen. Hij komt bij Herman Brood terecht die na het vertrek van Eelco Gelling bij Cuby & The Blizzards om gitaar te spelen bij Golden Earring, voorzichtig het solopad verkent. Brood inviteert Reinke als gitarist bij The Wild Romance. Ook Harry Muskee heeft interesse en engageert Reinke, Love Vendetta, waarop enkele composities van Reinke prijken, komt tot stand tijdens de tweede helft van de jaren zeventig. Reinke komt bij Phoney And The Hardcore terecht maar houdt het voor bekeken bij die rockformatie als de flamboyante frontman Erick Strack de Oceaan oversteekt om met Amerikaanse sessie-lui een tweede langspeler op te nemen.  Reinke raakt steeds meer in de ban van de mogelijkheden van jazzmuziek en gaat in de leer bij Wim Overgaauw in Hilversum. Tijdens de jaren tachtig test hij in combinatie met zijn job als docent gitaar aan het conservatorium in Arnhem de grenzen af van de instrumentale jazz en rock in een fusion benadering.

Een tijdje geleden transformeert hij die instrumentals in echte songs en vult die aan met nieuw werk. In zijn homestudio assembleert hij in zijn eentje de volledige instrumentatie en achtergrondzang. De ontbrekende link een zangstem vindt hij bij Erik Hagelstein. In veertien tracks  verkent het duo zowat alle mogelijke stijlen en daarbij etaleert Reinke zijn souplesse en veelzijdigheid. Akoestische passages zoals Paradise en zweverige, jazzy momenten worden afgewisseld met strakker werk in Don’t Disturb My Paradise en Highway 61.

Helaas botst Reinke op de beperkingen van de techniek met die drumloops, vooral in het meer energieke werk komen de ro(n)ckende snarenspinsels wellicht beter uit de verf met een echte drumpartij. Die horen we overigens even in Waiting For The Sun als Onno White een enkele keer de drumkit opzoekt. Ongetwijfeld haalt de meestergitarist met een ‘levende’ begeleidingsband meer uit dit verdienstelijke werkstuk met echo’s van zijn muzikaal verleden.