Een lekkere bak sixties-achtige gitaarherrie, met een flinke dot fuzz en daar overheen rauwe soul-achtige vocalen. Veel sixties-garagebands mengden al naar hartenlust soul-invloeden en rock ’n roll. Booker doet dat op dit onopgesmukte debuutalbum nog eens over op zijn eigen wijze.

Booker’s band loopt over van jonge-hondenenergie, is flink up tempo, met lekker rollende drums en baslijnen en uiteraard een fijn orgeltje. Booker vliegt zo nu en dan flink uit de bocht, met stuiterende fuzz-solo’s en gruizige powerakkoorden. Als ik dan referenties moet noemen, denk ik aan The Stooges, Jimi Hendrix, en The Who, maar zijn stem herinnert eerder aan singer-songwriter Ray Lamontagne, met zijn rauwe, hese en gekwelde vocalen.

Benjamin Booker is een donkere Amerikaan uit New Orleans, maar verwacht van hem geen New Orleans funk a la The Meters of The Neville Brothers en al evenmin duidelijke Dr. John-invloeden. Ondanks de weinig commerciële en gelikte speelstijl mocht hij al eens in de shows van een zeer enthousiaste David Letterman en Jools Holland opdraven. Als je hem daar Violent Shiver ziet brengen, komt de muziek pas echt tot leven.

Benjamin Booker’s aanpak is nog wat ruiger dan Gary Clark Jr., toch ook al niet misselijk qua intensiteit en rauwheid. Maar onder de bak rock ’n roll-energie, fuzz en powerakkoorden gaan mooie songs schuil.