De ambities van de nog maar 22 jarige Nederlandse saxofonist Ben van Gelder zijn groot. En terecht. De man is gezegend met een groot talent en weet als geen ander de juiste toon en sfeer uit zijn instrument te halen.

Vanaf 2006 studeerde Ben in New York en de afgelopen jaren bleef hij wonen in die stad en Amsterdam afwisselen. Hij wist zich daar te omringen met heel veel andere zeer talentvolle muzikanten die vervolgens maar wat graag in Ben’s band wilden spelen. In pianist Aaron Parks, die eerder met Paul Motian en Terence Blanchard speelde, vibrafonist Peter Schlamb, die wordt vergeleken met de invloedrijke Stefon Harris, bassist Rick Rosato, die onder meer Larry Grenadier als zijn leermeesters mag rekenen, en drummer Craig Weinrib heeft Ben de geweldige muzikanten gevonden die ook hem beter maken.

Want hoe goed de jonge muzikanten, allen zijn, met uitzondering van de 27jarige Parks, net als Ben nog maar 22 jaar oud, is het Ben zelf die met zijn prachtig warme spel de grote klasse bewijst op het debuut album Frame Of Reference. De 10 composities die het album telt laten in een fijne verscheidenheid in sfeer, tempo en variatie horen hoe je imponeert met een debuutalbum. Zowel de eigen composities als interpretaties van stukken van Monk en Coltrane klinken verfrissend sterk. De kleur van Ben’s saxspel is al vaker vergeleken met grootmeester Lee Konitz maar heeft veel te veel eigenheid om geen grote indruk achter te laten.

Zo jong, zoveel talent en dat gelijk op je eerste album laten horen getuigd van grote klasse. Als je dat ook nog eens, in volle overtuiging met eigen geld op een eigen platenlabel uitbrengt, heb je de kracht en kloten die tonen dat je straks tot de allergrootsten gaat behoren.