Met Cut to Black zet multi-instrumentalist Barry Adamson zijn muzikale zoektocht weer flink wat extra soulkracht bij. Het levert een even uitbundige als gloedvolle collectie songs op.

Barry Adamson is een levende muzikale legende die al ruim 45 jaar alles uit zijn muzikale leven weet te halen. Gestart als bassist in het baanbrekende uit Manchester afkomstige Magazine (1978-1982) om vervolgens met Nick Cave’s eerste versie van The Bad Seeds zijn muzikale carrière glansrijk te vervolgen. Vanaf 1989 kreeg zijn solocarrière alle prioriteit na het onverwacht grote succes van zijn biografische eerste soloalbum Moss Side Story. Daarna bracht hij handenvol albums uit die immer muzikaal uitdagend waren.

Voor zijn solowerk grijpt Adamson niet alleen terug op de zo geliefde soul van zijn jonge jaren maar verpakt hij deze met rock, blues, postpunk, gospel, acid jazz en elektronica. Het levert altijd weer fraaie en muzikaal ongrijpbare albums op waarvan diverse songs ook door originele/baanbrekende filmregisseurs als Derek Jarman, David Lynch, Oliver Stone en Danny Boyle werden gebruikt in hun films.

Reeds bij het maken van zijn eerste soloplaat ontdekte Adamson dat hij heel veel instrumenten zelf in kon spelen. Met zijn nogal roekeloze leven destijds vol drugs en drank en muziek willen maken in de late/vroege uren, wel zo handig. Natuurlijk werkte hij samen met ander muzikanten en vocalisten maar omdat hij zelf ook een geweldige soulful stem heeft kon dat ook zonder. Op zijn nieuwe album Cut to Black heeft hij alles zelf gedaan.

En eigenlijk is dat heel bizar als je dat weet. Albumopener The Last Words of Sam Cooke klinkt namelijk als een straf geoliede soulband in optima forma maar dat is dus allemaal Adamson (op de fijne soulstem van zangeres van Siena Barnes na die aan het einde de song komt binnenrollen). Geweldige opener ook die door het net zo soulvolle Demon Lover en de meesterlijke titeltrack een glansrijke trilogie in songs vervolmaakt.

Met het lekker gedreven en geweldige Manhattan Satin, wederom vol in soulmodus met deze keer ook wat flinke vleugen Philly soul, en het fraai, door Hammond gedragen, These Would Be Blues, een song die hij voor vriend Cave geschreven zou kunnen hebben, sluit de eerste kant van de plaat uitstekend af.

Het bluesy en erg lekkere Please Don’t Call On Me (‘I am the devil, I am your mother / Dancing in circles, come be my lover”) opent kant 2 gelijk weer met een fijne weldaad. Cool class blues en dan met flinke vleugen jazz markeren opvolgtrack Amen White Jesus. One Last Midnight heeft dan weer een verrassende Dylan/ The Band vibe maar dan wel met een extra groove. Wat een heerlijke orgelpartij en ‘blazers’ in de achtergrond ook.

Over groove gesproken …Was it a Dream? heeft die ook optimaal maar dan in een diepe en atmosferische sfeer gegoten. Lekker bizarre tegelijk geweldige track. Met het filmische door piano gedragen Waiting for the End of Time wordt laag over laag een zeer fraaie finale van het album bereikt. Het einde van een wederom prima album van de muzikaal onverzadigbaar lijkende cultheld.