Door de heimelijke kerstliederenliefde legt het gospel a capella Pentatonix stemtovenaars gezelschap zichzelf een beperking op, welke zelfs niet met de gelijknamige Pentatonix popplaat valt weg te poesten. Het straalt zoveel evangelische betrokkenheid uit, waardoor ze de doelgroep in die kerkelijke invalshoek vinden. Avi Kaplan heeft met zijn diepzware bepalende basvocalen de band alweer een paar jaar verlaten, als ze zich in 2020 met At Home aan de luchtigheid van Top 40 covers wagen.

De Sage and Stone EP ziet als een Avriel & the Sequoias plaat het bevrijdende licht. De puurheid van de folk, lichtelijk onwennig en spaarzaam. Verwachtingsvolle panorama brede schilderijtjes, bewandelend door een in zijn element zijnde singer-songwriter. Onder die gezamenlijk dragende Pentatonix mantel houdt jarenlang een groots talent zich schuil. Sage and Stone verrast, en is de opstap naar de nog volwaardige Floating on a Dream plaat. Dezelfde intimiteit, dezelfde intensiteit, maar dan met christelijke country. Deze openbaart zichhet sterkste in de Floating on a Dream avondduisternis. I’m Only Getting Started, de vlam is aangestoken, nu nog het vuurtje brandend houden.

Met Shooter Jennings op de producerskruk kan er niks mis gaan, een voortreffelijke keuze welke ook hier geweldig uitvalt. Het zijn dan niet de minste gastmuzikanten die in volste vertrouwen hun medewerking aan Floating on a Dream verlenen; Ted Russell Kamp op bas, Aubrey Richmond op viool, Kaleb Jones en Chris Masterson, het Steve Earle maatje op gitaar, John Schreffler Jr en Smith Curry op pedal steel gitaar, drummer Jamie Douglass en Daniel Ellsworth voor het toetsenwerk. Een All American Dream Team dus.

Zoekende naar de ware verlossing, het oorspronkelijke thuisfront, de familiestamboom met de groene nieuwe vertakkingen. Juist dat laatste is zeer zeker van belang, alwetende dat Avi Kaplan een Russische en Oekraïens-Joodse afkomst heeft. Floating on a Dream is de plaat die hij juist nu moet maken. Het uitzichtloze oorlogsconflict en oplossing bedenkende bemiddelingen als bevreemdend paradox decor. Door de gedragen stemzwaarte legt Avi Kaplan er meer zelfvertrouwende diepgang en gekwalificeerde wijsheden in. Een evangelist die zijn eigen geloofsovertuiging predikt en de benauwende twijfel in Try To Get It Right uitspreekt.

Put a demon down
Walking ’round my town
I know another will come back around
Seen an angel too
Seen it passing through
There’s good and there’s evil on the loose

De carrièreswitch vraagt ook om een andere woonplaats. Het verlokkelijke Hollywood met de Californication sterrendom en begeerlijke verslavingsdrang wordt voor een snikhete verdorde Death Valley landschap ingeruild. Een The Joshua Tree achtig kaal woonklimaat, welke als een soortgelijke uitvalsplek een band als het zichzelf tegenkomende U2 inspireert. Deze schakeloverstap heeft tevens een positieve uitwerking op Avi Kaplan. Och, wat hou ik toch van zijn stoere mannelijke folky countryrockerrol. Lekker rauw, puur, doorleefd en mijlenver van dat perzikbijtsappige theatrale Pentatonix schouwspel verwijdert.

De woestijnleegte als middelpunt om dichter bij zichzelf, dichter bij zijn geliefde familie en dichter bij zijn oorspronkelijke afkomst te komen. First Place I Go, de aftrap, waar de stilstaande natuur stilletjes door de slide gitaar windvlagen heen ademt, met de memorabele samenzang uit het muzikale verleden als ondersteunend anker. On My Way is aan zijn vader, moeder, broer en zus opgedragen. Net als de bindingsangst ontvluchtende When I’m a Fool rocksong zijn het openlijke zwaarwegende zielsverklaringen van het reizende zwervershart. Mediterend begrip vragend, maar vooral veel liefde uitdragen. Klein van opzet, groots in emoties.

Bij het zwaar observerende He Don’t Love You Right liefdesdrama hoor je de diepere onderlagen en andere verrassende stemfacetten terug. Hemelse rakende koorknapen hoogtes, de veelzijdige Pentatonix erfenis in optima forma. Prachtig, met ingehouden gedempte tranensnik. I Can’t Lie met die inbeeldende jaren zestig Californische samenzang nalatenschap. Kampvuurmelancholica en pianosoberheid in het gedragen samen met de ervaringsrijke Joy Williams gezongen All Is Well duet. Het zijn toch wel juweeltjes van songs.

Floating on a Dream bestaat uit carnivoren vlees en bloed tracks. Goudeerlijk en puur, beter kan de geslaagde Avi Kaplan koerswijziging niet uitvallen. Het paradijselijk hypnotiserende My Queen overstijgt echter al het voorgaande, en zweeft op loeizware grijze grunge regenwolken weg. Wie heeft ooit beweert dat God een mannelijk persoon is? Avi Kaplan beschouwt de levensdragende vrouw als uitverkoren hemelbewaarder.