ATG, veteranen van de Zweedse deathmetal, kunnen die hier nog wel hun bestaansrecht bewijzen? Een nieuw opus, valt daar nog sterren mee te oogsten of proberen ze gewoon wat beter te klinken door een of ander experimenteel gedraai?

Nu pas goed op, ze wáren al buitenbeentje in ‘t genre. Ze openen dan ook weer zo, vóór ‘t grote metalfest begint, in de verte een rommelend onweer, met vredige klassiek-spaanse gitaarpingels… en die worden brutaal elektrisch gekaapt in een eerste klepper van formaat, Spectre of Extinction, waar ‘t razend geweld, de vuige riffs, de roffelende polka’s en boosaardige grunts je de zwarte diepten van de kosmos insleuren.

De bakens zijn verzet, ‘t onvermijdelijke uitzicht op je cataclystische uitroeiing staat klaar. Die dreigende trein, die raast onverminderd verder, doorheen het sinistere The Paradox, waarin je laatste sprankel hoop zal worden omgezet in pikzwart pessimisme. De titeltrack dimt dan sonische vaart, voor het eerst, laat zich wat binden op tragere, bijna akoestische gitaarakkoorden. In Garden of Cyrus, je schrikt even, neemt een atmosferische deathmetalsax het dan plots over van de voorheen mooi meanderend dansende gitaren.

Maar owee, de relatieve rust in die proggy tuin is wel vals, alleen dreiging is er daar opgebouwd. Via een onheilspellende symfonische promenade waarmee Touched by the White Hands of Death opstart, beland je toch weer in ‘t dode oog van de storm. Wat werkt die opbouw van ATG dus toch weer fantastisch! Heb je dan nog The Fall into Time niet gehad. Schitterend episch, orkestraal, volle Carl Orff-bombast, steeds weer opduikend rondomheen de vijf fel en vernuftig musicerende Zweedse masters.

Cult of Salvation, met subtiel pianomotiefje dat overleeft tussen zwiepende gitaren. Ook een verbijsterend sterk Cosmic Pessimism, in clean diep postpunk parlando, filosoof Eugene Thacker’s donkere lyrics gedebiteerd op een fenomenale groove, helemaal buiten de lijntjes, Tool waardig! Dit alles liefst zes maal onderbroken door een scanderend “We do not live, we are lived. Pessimism, the last refuge of hope”! Pas na de allerlaatste in pijn uitdovende noten van ‘t benauwende Eternal Winter of Reason kunnen de vertwijfelde oogjes in spleetjes weer open. Is de droom, die existentiële nachtmerrie over?

ATG kijkt het genre hier autoritair aan, hun avontuurlijke sound die staat er nog, als een huis. Hun zevende telt alleen maar 45 boeiende, complexe minuten, vol nuances en schitterende arrangementen. Supermario Jens Bogren werkte alles weer af. Stond ATG ooit aan de wieg, wel ze staan nu nog steeds, als vernieuwende gidsen zelfs, helemaal voorop, ‘At The Gates’ van de melodische deathmetal. ‘t Zijn dus toppers zeker?